Dit jaar zijn we verrast door de vernieuwde sound van artiesten die zich al lang en breed bewezen hadden in de muziekscene, Low, Jonathan Wilson, Mitski, Damien Jurado & Villagers, maar ook herkenbaarheid bij bij Mark Lanegan, Duke Garwood, Cat Power & Alela Diane, waarbij de laatste twee beide hun moederschap bezingen. Een heerlijk muzikaal jaar.
I. Low – Double Negative
Het is een dappere plaat voor iedere band, maar voor een band die dit jaar 25 is geworden en nu voor zo’n rigoureus andere aanpak durft te kiezen, kunnen we alleen maar lof hebben. Dat die gedurfde maar weloverwogen aanpak dan ook nog eens goed uitpakt zorgt alleen maar voor extra bewondering.
Double Negative is een van de spannendste en daarmee beste albums van de laatste jaren, de schoonheid ontroert oprecht. De gelaagdheid van melodieën en de sferen die neergezet worden maken het een conceptalbum dat je echt vanaf de eerste tot laatste seconde moet luisteren. Een kunstwerk waarin gevoel, durf en klank je vervoeren. Laat je meeslepen door alle emoties en doorga alle fases die dit album maken tot een buitengewoon kunstwerk en minimaal de beste plaat van 2018.
2. Jonathan Wilson – Rare Birds
Rare Birds is muzikaal misschien het spannendste/meest experimentele album van Jonathan Wilson. De buitengewoon schone platen Gentle Spirit en Fanfare gaan in ieder geval mee in mijn graf. De vorige albums van de Laurel Canyon-muzikant Jonathan Wilson waren doorspekt van Neil Young en Pink Floyd-achtige referenties, met onnavolgbare, heerlijk lange, en oprechte gitaarsolo’s, op Rare Birds voegt Wilson met de synths nog een jaren tachtig-sausje toe aan zijn oeuvre. Openingsnummer Trafalagar Square is een heerlijk begin van de muzikale reis die je van symfonische pop naar liefelijke pianoballads voert. Live is de multi-instrumentalist ook een genot om naar te kijken, een legende onder de levenden.
3. Alela Diane – Cusp
Alela Diane kon voor ons al niks meer fout doen en ook met Cusp levert de singer-songwriter opnieuw een intens mooie plaat af. 11 intieme liedjes met een flinke portie melancholie, waarin ze haar moederschap verschillende malen belicht vormen een onweerstaanbaar geheel.
4. Damien Jurado – The Horizon Just Laughed
Damien Jurado is inmiddels toe aan zijn 13e studioalbum. Een ongekende productiviteit. Van zijn meest recente platen vond ik de Maraqopa-trilogie wat moeilijk te verteren. Het ging alle kanten op, psychedelica, elektronische invloeden, en nog een aantal registers. Voor mij was Jurado juist heel goed in klein zijn, zoals in het hartverscheurende Sheets dat nog iedere week wel voorbij komt op de installatie. Hij verloor zijn kracht in het grootse van die plaat, terwijl het muzikaal eigenlijk best interssant was. Ondanks de ‘deceptie’ bleef het een artiest die ik met bovenmatige interesse volg, en na de trilogie lijkt het alsof hij op The Horizon Just Laughed een nieuwe balans gevonden heeft. Het is soulvol (Random Fearless), en funky (Florence Jean) met vernuftige orgeltjes, en met de kracht van de ogenschijnlijke oppervlakkigheid in een nummer als Marvin Kaplan ontstijgt hij wel de standaard-singer-songwriter.
5. Mitski – Be The Cowboy
In 32 minuten worden er 14 nummers doorheen gejast, de korte indiepopsongs van Mitski raken alle registers. De koningin van ogenschijnlijke simpelheid heeft met haar producer een fantastische plaat neergezet, meer ruimte voor gitaar, soms bijna Grungie met bijvoorbeeld A Pearl, maar heeft ze ook ruimte voor imperfectie en pure emotie in bijvoorbeeld A Hores Named Cold Air. Een heerlijke intense zit.
6. Beak> – >>>
Een zij-project van Portisheads Geof Barrow kun je Beak> niet meer noemen. Dit is inmiddels al het derde album van op kraut-rock geinspireerde liedjes. Jams met in het hoofd plakkende baslijnen, kale drums, oude synths en weggemoffelde zang zorgen op >>> voor een vervreemdend effect. De muziek klinkt niet van deze tijd, alsof je in een soundtrack van een wazige film terecht bent gekomen. Het knappe van dit album is dat die uitgesponnen jams nergens klinken als een nostalgische trip, maar het een soort tijdloosheid metz ich meedraagt. Dat en het feit dat je ongemerkt de hele dag mee neuriet met Beaks melodietjes maakte het voor ons de moeite waard om >>> in onze lijst te zetten.
7. Flying Horseman – Rooms / Ruins
Onbegrijpelijk eigenlijk, hoe Flying Horseman al jaren kwaliteitsplaat op kwaliteitsplaat stapelt, ook wel erkenning krijgt in de kunstwereld, maar een groot publiek eigenlijk nooit echt heeft kunnen bereiken. Wellicht heeft het ermee te maken dat, alhoewel toegankelijk, de muziek immer donker is. De nieuwe plaat Rooms / Ruins draai je laat op de avond en in de nacht, met zijn stemmige sfeer en meeslependheid. Experiment wordt niet geschuwd, maar de kracht van deze muziek is vooral te vinden in subtiliteit en langzaam voortstuwende structuren die steeds verder onder je huid kruipen.
8. Cat Power – Wander
Chan Marshall staat al jaren garant voor meesterlijke muziek onder de naam Cat Power. Het is even stil geweest sinds haar laatste album Sun (2012), ze werd onverwacht moeder op haar 43ste. Ze heeft een indringende plaat gemaakt die niet op alle punten weet te overtuigen maar in de nummers In Your Face en Robbin Hood haalt Cat Power het beste in zichzelf naar boven, groots in klein blijven.
9. Ryley Walker – Deafman Glance
Een gitaarvirtuoos als Nick Drake, of Bert Jansch, Ryley Walker (29) kenmerkt zich door kleine liedjes met prachtige arrangementen. Op Deafman Glance klinken echter iets meer jazzy invloeden dan op zijn vorige platen. Hij heeft er inmiddels zes gemaakt. Zijn concerten zijn compleet verwarrend, omdat die vertolking weinig met zijn albums te maken hebben, maar ongeveer een anderhalf uur durende jamsessies worden. Aanrader!
10. The Other Years – The Other Years
Soms waan ik me in het mid-westen van Amerika, omringd door ruige bergen en uitgestrekte bossen en heel ver van de bewoonde wereld. Ergens in die wildernis staat een oud huis met een typische gigantische houten veranda waar zich af en toe een bont gezelschap verzamelt om muziek te luisteren. Het huis behoort toe aan de The Other Years, twee dames die daar met enkel viool, gitaar en banjo en harmonische samenzang het gezelschap muisstil krijgt. En iedere keer als ik de veranda afstap na 10 adembenemende liedjes en in de harde wind naar huis loop verlang ik naar meer. The Other Years zijn een geweldige toevoeging aan de lange geschiedenis van Amerikaanse folkmuziek.
11. Mark Lanegan & Duke Garwood – With Animals
Een vreugdesprong maakten we toen het nieuws ons bereikte dat Mark Lanegan én Duke Garwood weer een album gingen maken. De vorige samenwerking Black Pudding (2013) was destijds van een exceptionele schoonheid, een tango tussen Garwoods virtuoze gitaarpartijen en Lanegans kenmerkende stem. In de opmaat naar With Animals bracht Garwood vorig jaar een soloalbum uit Garden of Ashes (#1 Eindlijst 2017), waarin het weer duidelijk gemaakt werd dat hij veel meer kan dan gitaarspelen. Op With Animals is Garwood echter weer de muzikale begeleider, en Lanegan de onmiskenbare zanger, het album is grotendeels ontstaan in het hoofd van Garwood, die thuis tokkelend op zoek ging naar nieuwe melodieën en vondsten, met Lanegans stem in zijn gedachten om ze later samen te laten komen.