Low gaat al 25 jaar mee en heeft met Double Negative haar 12e plaat gemaakt. Alan Sparhawk en Mimi Parker vormen de hechte basis (ze zijn met elkaar getrouwd), aangevuld met enkel een bassist (tegenwoordig Steve Garrington). Lows muziek heeft zich altijd gekenmerkt door minimalistische composities, een laag tempo en prachtige samenzang. Alhoewel Double Negative deze kenmerken ook heeft, klinkt dit album zeker niet als een dertiende van het dozijn. Low is een iets andere weg ingeslagen.
Een desolate soundscape van zwaar vervormd geluid is niet iets wat je verwacht van deze band, maar vanaf de eerste seconde hakt het er behoorlijk in. En dit is een gevoel dat neergezet wordt in iedere song. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik een aantal keer heb gecheckt of mijn boxen goed aangesloten waren. Het is soms wel echt op het randje van het betamelijke, waarin de geluidswal langzaam stuwt naar de Low harmonieën die we langzaam herkennen. Zoals pitchfork het prachtig verwoorde “The album is like a discovery of a new mutation of still-recognizable DNA.”
BJ Burton is de producer en introduceerde in hun vorige album wel al wat elektronische elementen, maar het was nog onmiskenbaar een gitaarbandje. Nu is hun producer volledig rogue gegaan. Sparhawk, Parker en Barrington hadden vertrouwen in Burton en zijn geluidspalet, en de band was naar eigen zeggen benieuwd wat een hip hop-guy zou kunnen met Lows muziek. In het totstandkomingsproces van bijna twee jaar groeiden producer en band naar elkaar toe en schreven ze samen aan de muziek.
Openings nummer Quorum laat dus gelijk horen hoe anders Low op Double Negative klinkt. Geluidscherven schieten op je af terwijl de zang half ingemetseld lijkt in de soundscape. Een quorum is het minimale aantal leden dat aanwezig moet zijn voor een geldige stemming, wellicht dat ze met dit nummer een select gezelschap wilde overhouden, niet iedereen afschrikken, maar wel de toon zetten. Met enorme dreunen komt daarna Dancing and Blood op je af, een kaal nummer dat adembenemend wordt met Lows harmonien. Met het nummer Fly zet Low vervolgens weer een erg sterke en herkenbare sfeer door. En die wordt versterkt door de electronica, waarbij in het begin Four Tets Love Cry even lijkt op te doemen.
Vervolgens gaat de band weer soundscapend door, het nummer Tempest met zijn overstuurde zang komt dan iets minder binnen maar het contrast met het veel warmere Always up is dan wel een prachtige balans. Een meer typisch Low nummer op deze plaat is Dancing and Fire, een hoogtepunt toch wel, een baken van rust in al het muzikale geweld dat je nog aan het verwerken bent, met gedoseerde stem en heerlijke kabbelende gitaar die het nummer dragen. Het nummer ontroert. Met Poor Sucker – waar sferische intergalactische geluiden en heerlijke harmonieën een fantastisch koppel vormen – en een soort David-Byrne-achtige-jaren-80-nummer vergezeld van doffe dreunen sluit Low het album af. Wat een zit.
Het is een dappere plaat voor iedere band, maar voor een band die dit jaar 25 is geworden en nu voor zo’n rigoureus andere aanpak durft te kiezen kunnen we alleen maar lof hebben. Dat die gedurfde maar weloverwogen aanpak dan ook nog eens zo goed uitpakt zorgt alleen maar voor extra bewondering. Heel benieuwd hoe dit live gebracht gaat worden.
Double Negative is een van de spannendste en daarmee beste albums van de laatste jaren, de schoonheid ontroert oprecht. De gelaagdheid van melodieën en de sferen die neergezet worden maken het een Conceptalbum dat je echt vanaf de eerste tot laatste seconde moet luisteren. Een kunstwerk waarin gevoel, durf en klank je vervoeren. Laat je meeslepen door alle emoties en doorga alle fases die dit album maken tot een buitengewoon kunstwerk. 12 oktober staan ze in Paradiso.