Kurt Vile – Bottle it in
Het album is opgenomen op verschillende plekken door heel Amerika, terwijl Kurt Vile de afgelopen drie jaar op tournee was. Het landschap verandert, maar de verdwaasde, halve glimlach van Vile blijft constant. In zijn kenmerkend monotone zangstem leidt Vile je voor 80 minuten door het album, er wordt weinig gezegd maar de sfeer is onmiddellijk herkenbaar: langzaam, rokerig, bedwelmend. Er is geen haast om te komen waar hij naartoe gaat, en hij controleert zelden of je nog steeds meegaat, waarbij Bassackwards onmiskenbaar Kurt Vile is. Hoogtepunt van het ablum is “One Trick Ponies” over vriendschap en de geneugten van herhaling.
Jeff Tweedy – WARM
De laatste vier jaar heeft Jeff Tweedy naast twee albums voor Wilco (Star Wars, Schmilco) met zijn zoon (Als Tweedy) en twee soloalbums uitgebracht. De frontman van Wilco is bezig met behoorlijk productieve jaren. Bij het van Jeff Tweedy heb ik toch altijd een verlangen naar de sound van het Opus Magnus Yankee Hotel Foxtrot, welke in de laatste vier albums niet echt te vinden was.
WARM doet met vlagen wel weer opleven. Tweedy speelde zelf de gitarten in en nam de rest op met zijn zoon Spencer en Wilco’s drummer Glenn Kotche, het resultaat is een klassieke americana plaat, doorspekt van de vernuftige “Wilco-sound”. Tekstueel is het echt een zwaar album, waarbij de eerste zinnen van het album de toon zetten. Tweedy rekent af met zijn donkere verleden en de recente dood van zijn vader hangt als een deken over de plaat.
All my life I’ve played a part
In the bombs above the ones you love
I’m taking a moment to apologize
I should have done more to stop the war
So I’m sorry
Verdere muzikale hoogtepunten zijn, Red Brick, Having Been is No Way to Be en Don’t Forget, het zijn de nummers die toch net iets steviger zijn en de Tweedy op zijn best (als frontman van Wilco) neerzetten.