Deze Rewind gaat over een band die eigenlijk nooit het daglicht heeft gezien. Geen officiële albums, geen concertreeks, geen signeersessie, geen hordes fans, maar wel een underground heldenstatus. De potentie die de band had is helaas nooit benut door onenigheid en ruzie. Het was de band The Little Flames.
The Little Flames is eigenlijk de voorloper van The Rascals, de laatste band van Miles Kane. Hij is nu soloartiest en werkte daarvoor samen met Alex Turner aan het project The Last Shadow Puppets. The Little Flames had dezelfde formatie als The Rascals, alleen dan met de zangeres Eva Petersen als belangrijk middelpunt van deze band. In de eerste dagen van de band – die door een producer bij elkaar gebracht werden – ging het wel lekker, ze stonden in het voorprogramma van the Arctic Monkeys en Alex Turner coverde zelfs een nummer van The Little Flames (Put Your Dukes Up John), als eerbetoon en loftuiting aan de band. In die periode was tevens de basis gelegd voor de vruchtbare samenwerking tussen Kane en Turner die tot op de dag van vandaag duurt.
Na het opnemen van het album The Day is not Today – dat nooit officieel is uitgebracht is, alleen enkele exemplaren voor demodistributie – stortte de band in elkaar. Het boterde niet tussen de bandleden. Wellicht wilde Kane op de voorgrond acteren in plaats van zijn rol als leadgitarist en tweede stem. Kane speelde fantastisch en was ook het creatieve brein van de band, maar wat altijd op je netvlies bleef staan en in je trommelvlies bleef rondzingen was het toonbeeld van esthetiek; Eva. Helaas zijn ze door de scheiding nooit overgegaan tot een echte release, maar het album zwerft gelukkig wel rond in de krochten van het internet. Zoek en gij zult vinden!
De sound van de band kan het beste omschreven worden als onvervalste ’60 rock. Soms psychedelisch, altijd hard en altijd geweldig! Scheurende gitaren met wazige effecten, lekkere dwingende drums en de schitterende melancholische stem van Eva. Ze slaagden er op die manier in om een zeer donkere sfeer neer te zetten. In alle nummers kun je al horen dat lead gitarist Miles Kane erg veel klasse heeft. Het openingsnummer van de plaat is Isobella. Het begint met een soort wazige klokken die door elkaar heen dreunen om ineens opgeslokt te worden door een snijdende gitaar. Na dit verwarrende maar pakkende intro begint de typische sound van The Little Flames. Het lijkt alsof het uit de psychedelische periode van de jaren zestig gerukt is, maar heeft wel net een hardere sound.
De schitterende nummers Seven Days en October Skies hebben ook die bewuste sound, maar nergens lijkt het ‘gemaakt’. Het schitterende samenspel van de gitaar van Miles en de stem van Eva is een dat het hele album bij blijft doordreunen. Het is een sprookjeshuwelijk dat toch kapot moest.
Het zal altijd blijven gissen hoe het de band zou zijn vergaan. Het was in potentie de Jefferson Airplane anno nu. Ik denk dat het een band was geworden van epische proporties. Wanneer ik luister naar Miles Kane en The Rascals krijg ik toch altijd een soort gevoel van onbehagen. Ondanks de muzikale genialiteit van Kane, mis ik toch de verraderlijke mooie stem van Eva en het licht psychedelische dat de band had. Het was een prettig alternatief geluid binnen de ontploffing van de Brittpop na de komst van Franz Ferdinand. Bandje naar bandje kwam op en kon niet genoeg gehyped worden. Psychadelische britpop is daarom misschien de juiste benaming. Het gaat Kane nu voor de wind, nu hij helemaal solo is kan hij eindelijk doen wat hij zelf wilt. Animo is er genoeg, want de tent stond vol op Lowlands. Petersen opereert nu in de marge en heeft een soort jaren vijftig album opgenomen, nog steeds een mooie stem, maar ik mis de scheurende gitaar van Kane. Het lot van de band is jammer, maar maakt het ook wel mooi en omgeven van mysterie. Net als met Adam en Eva is er ons weer een paradijs door de neus geboord en wederom is er een Eva bij betrokken. Just saying.