The Tallest Man On Earth – Kristian Matsson – maakt de kleinste liedjes. Een akoestische gitaar en zijn breekbare, rasperige stem zijn een constante succesfactor op zijn albums. Weinig heeft Matsson nodig om te boeien. De nieuwe Bob Dylan is dan ook een veelgehoord compliment dat de Zweed krijgt toegeworpen. Met There’s No Leaving Now heeft hij zijn derde album afgeleverd.
Bio
The Tallest Man on Earth (1983) is de artiestennaam van de Zweedse singer-songwriter Kristian Matsson. Matsson zingt tevens in een band, genaamd Montezumas. In 2007 bracht Mattson zijn eerste EP uit en op 5 maart 2008 bracht hij zijn eerste studioalbum uit in Zweden, genaamd Shallow Grave. Het album werd zeer positief ontvangen en werd door Pitchfork gewaardeerd met een 8,3. Zijn opvolger The Wild Hunt was ook van zeer hoge kwaliteit, mooie ingetogen muziek. Met There’s No Leaving Now zet hij deze lijn door.
Verdieping
Misschien werd hij zelf moe van zijn eigen ingetogen geluid. Alleen de gitaar en zijn stem, want er zijn ineens meerdere instrumenten op het album te horen. Veelgehoorde kritiek is dat het intieme karakter daardoor verdween op dit album. The Tallest Man gold als een singer-songwriter met een randje, door zijn rauwe stem en het beperkte instrumentarium. Het is nu misschien iets meer gepolijst. Voor fans van het eerst uur is het daardoor misschien een tegenvaller, maar nog steeds weet Matsson mij diep te raken. Bij het eerste nummer is de ‘verandering’ al duidelijk. Waar het voor Matsson erg vol en gearrangeerd klinkt, is het eigenlijk nog steeds erg sober. In het nummer 1904 is het experiment met de pedal steel guitar zeker geslaagd, en vormt dan ook hoogtepunt van de eerste helft van het album.
De titelsong is wellicht de enige misser op het album. Begeleid door alleen een piano verliest hij zijn kenmerkende karakter en wordt het nummer een misplaatste ballade. Juist zijn magistrale gitaarwerk herbergt zijn talent, in het nummer Wind and Walls dat direct daarna komt maakt hij deze misstap echter weer goed. De afsluiter On Every Page is toch wel favoriet. Heerlijk wegtokkelend op de gitaar wordt je meegenomen in een lange donkere Zweedse avond, waar zijn woorden de nacht inluiden en hij het album met één laatste snik laat rusten. Vooral in dat nummer laat The Tallest Man on Earth zien dat hij nog steeds groots is in het brengen van kleine nummers. Wat een genot.