De oude held laat weer van zich horen. Dit keer niet echt nieuw materiaal, maar folknummers uit de jaren ‘60 in een nieuw jasje gestoken. Niet iedereen kan dat, en niet iedereen mag dat. Neil Young wel. Het is niet zijn Magnus Opus, maar wat heerlijk om Young weer te horen.
Bio
Neil Young (1945) gaat al jaren mee in de muziekscene. Wat heeft de beste man eigenlijk niet gedaan? Zijn oeuvre bestaat inmiddels uit rond de 50 platen waarmee hij in de vroege jaren ’60 begon. Eerst in een band, daarna solo, daarna in 1969 met Crosby Stills en Nash, om daarna weer solo door te gaan. Vooral CSN&Y was een ongekend succes. Zijn solo claim to fame was echter pas in 1972 toen het album Harvest uitkwam met de mega hit Heart of Gold. De jaren zeventig waren vruchtbaar voor hem. In de jaren 80 begon Young echter met experimenteel werk geïnspireerd door kraftwerk. Dit was naar mijn bescheiden mening echt bagger. In de jaren negentig herpakte hij zich weer en laat hij na zijn laatste wapenfeit, Le Noise uit 2010, weer van zich horen.
Verdieping Americana is een ode aan de folktraditie die Amerika rijk is. De geboren Canadees is muzikaal opgegroeid in de States met de liedjesschrijvers om hem heen. Bewust van de rijke geschiedenis heeft Young al die nummers gepakt en ze opnieuw geïnterpreteerd. De een succesvoller dan de ander. Het prettige van dit concept is dat het hele album vertrouwd aanvoelt, omdat je veel melodieën of teksten al kent. Daarnaast is de stem van Young, die de laatste jaren weer beter lijkt te worden, een verademing.
Het is geen trucje wat Young doet. Het is niet alleen maar een snoeiharde gitaar onder een oud nummer zetten en klaar. Wel is er een grunge versie gemaakt van Clementine, die klinkt echt heerlijk. Ook Suzanne, het openingsnummer komt met snoeiharde gitaar de kamer binnen. In contrast met vele andere nummers zingt Young Wayfaring Stranger echter zo ingetogen alsof hij bang was om dat nummer kapot te maken met zijn laag rock. Grootheden als Cash, Tim Buckley en 16 Horsepower zijn hem immers voorgegaan, wat dat betreft is het een ondankbaar nummer om te coveren. Hij slaagt er echter wel in.
Het nummer High Flying Bird is echt fantastisch uitgevoerd. Heerlijke scheurende gitaren, lekker dissonant, en de heerlijke rauwe stem van Young waar hij nergens overschreeuwend wordt. Young heeft met name in dat nummer het niveau van vroeger.
Helaas zijn niet alle nummers even sterk. Hij mist soms overtuiging. Het is echter heerlijk om de oude meester met nieuw materiaal weer te horen, het doet verlangen naar nog één laatste Harvest. Maar waarschijnlijk heeft Neil Young genoeg geoogst om zich druk te maken om nog een echt succes.