Het moment dat ik het kartonnen hoesje van de nieuwe plaat van The Netherlands, Ampul, in mijn handen had was ik lichtelijk verbaast. Is het een drukfout, of staan er twee nummers vier keer op? Het bleek te gaan om acht composities verdeeld over twee kanten. Ik ga zorgen dat ik de plaat snel op vinyl/bandje haal, om dit idee echt tot zijn recht te laten komen. Want het is een geniale plaat!
Bio
The Netherlands bestaat uit Boyke Kooijmans, Jean-Luc Rouvroye, Patrick Thüss, Rob van Uden en Ted van de Wijdeven. Met een traditioneel instrumentarium maakt de band muziek die even elektronisch als organisch klinkt. Op het debuutalbum ‘We Are Not’ (2009) maakt the netherlands eclectische, atmosferische Europeana. Optredens om ‘We Are Not’ te promoten, bezorgen de leden van the netherlands niet de gewenste bevrediging. De bandleden voelen zich niet thuis in het keurslijf van rockband en gaan op zoek naar een nieuwe manier van musiceren en optreden. The netherlands vindt haar (nieuwe) koers in een compacte podiumopstelling waarbij de bandleden gemanoeuvreerd zijn rond een tafel met effectenapparatuur. Popstructuren worden losgelaten ten faveure van repeterende ritmepatronen, loops en cut-up vocalen. De band sampelt zichzelf, haalt haar melodie uit atmosferische gitaar- en keyboardpartijen en verfijnt de kunst van het weglaten. Vanuit deze benadering wordt ‘Ampul’ integraal opgenomen. Het in februari 2012 uitgebrachte album – waarop acht composities zijn samengesmeed tot twee bedwelmende plaatkanten, ‘lost loop’ en ’the uplifting’ – is eerder een soundtrack dan een verzameling losse nummers. (Bio van de site http://www.musicfromthenetherlands.com)
Verdieping
Een instrumentale plaat kan snel saai worden, Ampul is echter een fantastische reis door geluiden. The Netherlands is er in geslaagd om op Ampul de spanning er in te houden. Vanaf de eerste seconde word je meegenomen in het muzikale verhaal dat The Netherlands met verve vertelt. Wisselende drumritmes, dan weer een gitaar en verschillende loopjes zorgen voor een constante verwondering en luisterbevrediging. Sommige stukken doen denken aan een jazz-jamsessie, waarin iedere muzikant de gelegenheid krijgt om zijn kunsten ten gehore te brengen en sommige stukken doen denken aan James Holden op zijn best. Daarmee schurken ze tegen de elektronica, jazz en de psychedelica. Lastig te plaatsen deze jongens.
Het moet wel heerlijk geweest zijn om in deze tunnel van muziek gestaan te hebben, vooral wanneer je bedenkt dat het album integraal is opgenomen. Dit verraadt de klasse die de individuele muzikanten moeten hebben. Alles klint origineel en spontaan, maar het klopt wel, er zijn geen missers. Daarnaast is het echt een ontdekkingstocht, hoe langer je de plaat luistert hoe meer je gaat ontdekken. Dan hoor je weer hoe subtiel de baslijn verandert en de synths langzaam de sfeer veranderen. De sporadische – bijna hypnotiserende – vocalen zijn de rustpunten op de plaat om daarna weer een vlucht te nemen in de baken van esthetisch geluid.
Ik ben ontzettend benieuwd hoe deze plaat live gebracht wordt. Waar ze zich eerst niet thuisvoelden in de traditionele bandsetting, moet het een schitterende gewaarwording zijn om ze live bezig te zien aan de tafel. Het is concluderend een ontzettend boeiende en een van de interessantste platen van de afgelopen tijd.