Als muzieknerd schep ik er genoegen in om avonden te verspillen met het doorspitten van websites op zoek naar leuke muziek. Terrence Dixon kwam ik afgelopen zomer tegen tijdens een onmogelijke missie om een DJ-set van Actress te ontcijferen. Soms zijn het de bloed, zweet en tranen waard, want Dixon blijkt een chaotisch genie en zijn laatste album mag dan From the Far Future Pt. 2 heten maar klinkt toch vooral From outer space…
Bio
Vaak geprezen om zijn invloedrijke diepe minimale sound, werkt de uit Detroit afkomstige Terrence Dixon al twee decennia in de diepe donkere kelders van het techno-genre. Bouwend op de fundering van Robert Hoods Detroit minimal techno creëert Dixon totaal eigenwijze experimentele elektronische muziek. Veel bekendheid geniet hij niet, daarvoor zijn zijn releases te kleinschalig en te ontoegankelijk. From the Far Future uit 2000 geldt als een niet opgemerkt pareltje in de minimal. From the Far Future Pt. 2 lijkt eenzelfde lot te wachten.
Verdieping
De plaat begint vrij conventioneel en Self Centered lijkt uit te groeien tot een draaglijk minimal-deuntje, totdat er onverwacht door de achterdeur een wirwar van totaal ongeordende geluiden binnen komt kletteren en een chaotisch inkomende baslijn het nummer een verrassende wending geeft. Een fantastisch begin van de plaat. Self Centered maakt meteen duidelijk dat dit geen afgezaagd techno-album is. From the Far Future Pt. 2 kent zeker een portie stevige motor-city minimal zoals te horen in Horizon, Lead by Example, Navigate en het ijzig harde The Auto Factory, maar de kracht schuilt in de diepte van het album en de onvoorspelbaarheid van veel nummers. De zware beat wordt spaarzaam gebruikt (The Horizon is de enige echt zware). Net zo vaak kiest Dixon voor een voorzichtige kick drum die door een nummer heen zweeft. En omdat duidelijke opbouw en structuur maar moeilijk terug zijn te vinden, impulsiviteit en subtiel sleutelen toverwoorden blijken, wordt gauw duidelijk dat From the Far Future Pt. 2 een wereld is die alleen Dixon begrijpt, maar waar je als buitenstaander graag een tijdje in meezweeft.
Alhoewel vergelijkingen met Actress misschien niet helemaal opgaan, (Actress is overigens groot fan van Dixon), zijn nummers als Fountain of Life en The Study wonderlijk en experimenteel, is Vision Blurry heerlijk vaag en gaat Tone gedurende zeven en een halve minuut in goede tegendraadse traditie totaal nergens naar toe. Is From the Far Future Pt. 2 baanbrekend vernieuwend? Nee hoor. Dit album is gewoon een knap staaltje elektronische wonderlijkheid van iemand met afwijkende en interessante ideeën over spaced-out minimal techno. Niet altijd makkelijk te verteren, maar zeker de moeite van het vastbijten waard.