Categorieën
Recensies

Sofie Letitre – Take to Heels

Er zijn maar een beperkt aantal artiesten die de gave hebben om je volledig op te laten gaan in hun muziek. Sofie Letitre bezit deze gave als geen ander en zorgt met haar nieuwe EP  Take to Heels (neem de benen) voor een heerlijke muzikale zit.

Vorig jaar rond deze tijd bracht Letitre de licht briljante Uncanny Valley EP uit, een donkere plaat die nog in ons geheugen gegrift staat. Waar EP’s doorgaans geen eindlijsten halen, maakten we voor Letitre een uitzondering. We schreven destijds het volgende.

“Wauw, wat een genot, wat een schoonheid, wat verrassend. Sofie Letitre maakte een uitstapje naar elektronische muziek en stelt daarin niet teleur. Onheilspellend, gedurfd en oh zo beklijvend. Het was een EP, maar toch konden we deze parel niet laten liggen. Groots als Portishead, en dat is een compliment. We kijken uit naar het album in 2016.

“Helaas” is er geen nieuw album gekomen, maar bleef het bij een nieuwe EP. Te lang voor een single, te kort voor een album, maar waarom zou je wachten op een volwaardig album als je dit materiaal hebt liggen. Het is heerlijk experimenteel, een gelaagde combinatie tussen soms vuige, soms gepolijste melodieën, en een ijzersterke stem, een sound die haar past als een jas. Haar debuutalbum, Back Where We Come From, was vooral een popalbum, sindsdien is Letitre een totaal andere weg ingeslagen. De opvolger Uncanny Valley was een erg duistere elektronische plaat, gestoeld op de leest van Bristol (Portishead, Massive Attack, Various Production). Met Take to Heels  zet ze de lijn van de laatste plaat door, waar de duistere randjes wat losgelaten zijn.

Op haar debuutplaat stond een fantastische cover van Deadmau5’s I Remember.

Door de sterke sfeer die Letitre neerzet, luistert het album als een roman, van hoofdstuk naar hoofdstuk zijn er nieuwe verhaallijnen en wil je weten hoe het afloopt. Daarom is het aan te raden dit album integraal te luisteren, om zo helemaal te verdwalen in een mix van spaarzame, duisterdiepe beats, zweverige geluidslagen en bovenal die wonderschone stem. Not Helping bouwt langzaam op naar een climax. Waar eerst de beats in dienst staan van Letitres stem, groeien ze naarmate het nummer vordert steeds meer naar elkaar toe. Bright Coloured Side kent een diepe trip-hop beat met een mysterieus oosters ingevlochten motief, terwijl Wonder When, Stranger en I’ll Be FIne uitpakken met hardere rauwe elektronica en duistere sferen, telkens vergezeld met dromerige zwevende vocalen. Sofie Letitre is een artiest die we met interesse blijven volgen.