2011.
Deze Rewind gaat over één van mijn grootste muzikale helden, John Frusciante, de voormalig gitarist van The Red Hot Chili Peppers. Voor mij is hij één van de beste gitaristen sinds Hendrix, misschien wel de beste. Vooral zijn solowerk is adembenemend goed.
Frusciante kon als twaalfjarig mannetje al alles van Hendrix naspelen. Hij is muziek, hij leeft muziek en bespeelt de gitaar als of het net zo makkelijk is als ademhalen. Vanaf zijn zestiende was Frusciante al fan van de Peppers, nadat hij ze een keer live had zien spelen. Niet veel later overleed de gitarist Hillel Slovak en vroeg de bassist Flea hem of hij auditie wilde doen voor de RHCP en zo geschiedde. Al op 18 jarige speelde hij bij de band die wereldfaam zou bereiken. Waar het in eerste instantie natuurlijk fantastisch was om als fan bij je favoriete band te spelen had de beroemdheid ook een negatieve kant. Hij kon niet tegen de druk en de tol die het eiste van zijn privéleven. Drugs was zijn antwoord. Hierin kon hij zich nog verliezen, omdat zijn grootste passie – gitaar spelen – niet meer het geluk bracht dat hij wel had als onbekende muzikant.
Het ging heel slecht met hem, uiteindelijk stapte hij in 1992 uit de band en trok zich terug in zijn huis met zijn vriendin. De enige waar hij nog contact mee had was Flea en hij maakte wat soloalbums om zijn drugsgebruik te financieren. De Nederlander Bram van Splunteren maakte voor de VPRO ooit een documentaire over de Peppers en had zodoende nog contact met Frusciante, hij zocht hem op in zijn slechtste tijd en documenteerde dit ook. Het zijn prachtige, maar ook pijnlijke beelden. Gelukkig weten we dat het goed gegaan is met hem, dus met een finalistische blik is het wel goed te bekijken. Wanneer ik de beelden nu zie grijpt het me echter nog steeds. Genialiteit en destructie zitten dicht bij elkaar in die jaren. Het ergste is nog dat hij zijn ‘nieuwe’ nummer in de documentaire laat horen. Zijn gitaar is vals en zijn stem kapot. God is niet meer. Klik hier voor die docu.
Uiteindelijk is hij afgekickt en hij kwam toch terug bij de RHCP. De periode bij de Peppers vind ik minder interessant. De grootste nummers van de Peppers komen wel uit de koker van Frusciante , maar ik wil in deze Rewind vooral zijn solowerk belichten. Hij heeft vanaf 1994 tien reguliere albums uitgebracht, en vier EP’s op eigen titel en nog een twee albums opgenomen met Ataxia. In 2004 bracht hij maar liefst vijf albums tegelijk uit. Helaas zijn niet alle albums zijn even goed. Het album Smile from the streets you hold (1997) bracht hij uit om aan geld te komen voor zijn drugs. Het klinkt alsof een wanhopige junk zijn gitaar en talent verkracht. Er staan wel enkele pareltjes op, maar het is niet voor niets geweest dat Frusciante dit album uit de handel haalde. In dat jaar was ook het dieptepunt voor John bereikt, omdat zijn levenswijze hem bijna fataal was geworden na een overdosis.
Echter was dat jaar ook het jaar van zijn redding. Doordat hij bijna naar gene zijde was vertrokken besloot hij dat het tijd was voor een radicale verandering en ging in rehab. Daarna ging het weer beter met de gitaarheld. Hij kwam weer terug bij de Peppers in 1998 en nam in 2001 zijn derde album To Record Only Water for Ten Days op. Op dit album hoor je voor het eerst de kwaliteit die Frusciante had als eenling, met als hoogtepunt Goinig Indside. Het nummer heeft een heerlijke repeterende rif die al snel door een gitaar met zware distortion wordt doorklieft. Het lijkt alsof de gitaar iets wilt schreeuwen naar de luisteraar. John bezit de gave om zoveel gevoel in zijn spel te leggen dat instrumenten ook echt zijn emoties vertolken. Hij heeft ook ooit gezegd dat je het verschil kunt horen wanneer hij een snaar met zijn middelvinger speelt, dat is voor hem muziek, het omzetten van gevoel in geluid. Ondertussen dendert de rif door en dan komt de stem van Frusicante. Van die stem kan ik ook geen genoeg krijgen, sommigen vinden dat hij totaal niet kan zingen, maar mij raakt hij; het net niet perfecte, de kraak in zijn stem, de doorleefdheid.
Hoewel de namen van de albums anders doen vermoeden (The Will to Death, Inside of Emptiness, Shadows Colide With People en A Sphere in The Hearth of Silence) gaat het in 2004 steeds beter met John. De albums maken onderdeel uit van The Record Collection, Frusciante wilde zes verschillende albums uitbrengen in zes maanden. Het zesde album Curtains was net te laat en verscheen in 2005, maar wel in die bewuste zes maanden opgenomen. Ieder album heeft een geheel andere stijl en ze zijn deels geschreven met Omar Rodriguez (The Mars Volta) en de huidige gitarist van The Red Hot Chili Peppers, Josh Klinghoffer. Curtains is bijvoorbeeld een zeer klassiek album en A Sphere in the Hearth of Silence is erg elektronisch. Ondanks de diversiteit in genres, zijn het stuk voor stuk geniale albums, waar uiteraard de gitaar het middelpunt vormt. Het gaat een beetje ver om alle albums hier te behandelen, maar toch wil ik een paar van mijn favoriete nummers ten gehore brengen. Met speciale aandacht voor het nummer The Afterglow. Bij dit nummer raak ik echt in een diepe trance. Het rifje in combinatie met de funky baslijn en het ritme dendert als een trein. Frusciante is waarschijnlijk ook in hogere sferen want zijn wazig vervormde stem galmt heerlijk door.
Naast zijn solowerk heeft hij na de release van Stadium Arcadium van de Peppers enorme successen, toch deerde hem dat niet, want in 2009 maakt Frusciante bekend dat hij al een jaar eerder uit de Peppers gestapt is. De rede is dat hij zich op artistiek niveau niet meer kan uitleven bij de Peppers. Hij zit daar in een keurslijf dat vooral als doel heeft de fans tevreden te stellen en niet zozeer zijn eigen behoefte om kunst te maken bevredigt. Hij wilde zich op zijn solocarrière richten en stelde zijn vriend Klinghoffer voor als opvolger. Helaas is Frusciante niet zo productief als in 2004 want er is sindsdien nog maar één album verschenen, The Empyrean. Hierop bewijst Frusciante nogmaals dat hij een geniaal gitarist is. Vooral met het volledig instrumentale Before the Beginning.
https://www.youtube.com/watch?v=b-hre6wfvig
Frusciante is teruggetrokken. Hij wil geen interviews meer geven en ook optredens zijn lang geleden. Hij lijkt bijna alsof hij van de aardbodem verdwenen is, maar af en toe popt er weer een album op. De happyview die hem wel hebben zien spelen benijd ik. We zullen het zien de komende jaren, ik kijk er weer naar uit, naar dat volgende pareltje van mijn Jimi Hendrix.