Twee maanden geleden werd Ron Morelli’s Spit uitgebracht. Hoofdthema van die LP was iets met een buurt vol hoeren en daaromheen hangend gespuis. Gezellig dance-album voor bij de feestdagen zal Morelli gedacht hebben. Zo een die je opzet bij je schoonouders. Houden ze wel op met hun gejank en zijn ze meteen op de hoogte van je verdere levensinvulling (crackhuis vinden en kletsen met de duivel). Na dat bevreemdende, bijna zieke Spit, heeft Morelli het lef om een soort B-kantjes album uit te brengen. Dat belooft wat dan…
Ron Morelli ken je wellicht als baas van het Long Island Electrical Systems-label. De tientallen house/techno/electro releases van de afgelopen drie jaar hebben een ding met elkaar gemeen: ze zijn ge-wel-dig (check Terekke, Delroy Edwards, Vereker). De DIY-attitude en geweldige neus voor elektronische muziek brachten Morelli een cultstatus. Maar Spit maakte me in eerste instantie lijkbleek. Waar L.I.E.S-releases bij tijd en wijle best donkere randjes hebben en zeker geschikt zijn voor aftandse danskelders, paste Morelli’s debuutalbum meer bij martelkamers en waterboarding-praktijken. Een keelafknijpend claustrofobisch gevoel was overheersend.
Waarom dan überhaupt beginnen aan Backpages? Omdat de geluiden van Spit na verloop van draaien een gitzwarte schoonheid boden. Eenmaal gewend aan die monotone in zichzelf gekeerde krakkemikkige sound bleven nummers als Radar Version en Modern Paranoia verbazend genoeg hangen, als een wesp die maar van geen wijken wil weten. Backpages telt vier nummers, en met mijn ‘dark passenger’ aan mijn zijde was ik voorbereid.
Gewend aan Spit klinkt openingsnummer Public Consumption bijna vertrouwd. Een verschrikkelijk neerslachtig schizofreen ranzige loop zucht acht minuten voort. Dit is niet het nummer wat je op je iPod aan moet klikken wanneer je over een brug loopt. Another Hit is echter verrassend in de zin dat het bijna bevrijdend klinkt. Meer uptempo en met een fijne drive is dit een goede donkere techno-track. Met het op Spit al aanwezige Crack Microbes (nu in een lange versie, hoezee!) gaat het weer richting paranoia-aanvallen. Maar het is knap hoe dit geluid zich vastbijt en, al dan niet heel vervelend, blijft boeien. Datzelfde kan gezegd worden van Rushing Again, met zijn hypnotiserende synthesizer-lijntje en aftandse snare-aanvallen.
Het is opvallend dat Morelli’s eigen werk enigszins contrasteert met de keuzes die hij op zijn L.I.E.S.-label maakt. Warm bij L.I.E.S. maakt bij Morelli solo plaats voor koud. Bij Spit en Backpages komt een ongekend donkere kant naar boven. Wellicht een dooddoener, maar voor dit materiaal moet je in de stemming zijn. Als je in de donkerte rondzweeft is het fascinerende elektronica, zoniet, dan is het ronduit beangstigend.