Deze rewind schreef ik op 26 september 2011, de avond dat Harry Muskee overleed. Harry “Cuby” Muskee en zijn Blizzards zijn voor mij ontzettend belangrijk in mijn muzikale ontwikkeling, mijn liefde voor de blues en staan symbool voor de liefde voor mijn vader.
Ik was een jaar of veertien, mijn vader draaide veel Led Zeppelin, The Doors, Deep Purple, Pink Floyd en Stones. Het waren schitterende momenten waarbij hij zijn rustige karakter verloor en de muziek keihard door de woonkamer schalde. Ondertussen had ik mijn eigen smaak ontwikkeld en luisterde ik vooral Nirvana. Toch, wanneer mijn vader de golden oldies opzette had ik altijd meer vertrouwen in zijn smaak dan in de mijne. Mijn vader kwam uit de sixties dus hij wist wat esthetische muziek was.
De top2000 stond ieder jaar aan bij ons thuis. Mijn vader ruimde, zoals ieder jaar, de schuur op en overal in huis klonk de top2000 door de radio. En toen rond een uur of 9 ’s avonds op 31 december 1999 klonk window of my eye. Mijn vader zei dat dit het nummer was waar hij voor het eerst op schuifelde met mijn moeder. Ondanks dat je als puber niet moet denken aan je ouders als geliefden, heeft het me tot op de dag van vandaag bezig gehouden. Naast dat het een fantastisch nummer is heeft het altijd die extra betekenis voor me gehad. In de jaren die volgden ben ik steeds meer naar Cuby gaan luisteren. Niet alleen als schitterende muziek, maar ook als het begin van mijn ouders als koppel en uiteindelijk het bestaan van mij.
Uiteindelijk het ouderlijke huis verlaten en me gevestigd in Nijmegen. Cuby and the Blizzards speelde in Doornroosje, ik mijn vader bellen en zo geschiedde. We hebben ze twee keer samen gezien. Afgelopen juni zouden we ook een concert bezoeken, maar dat werd helaas afgelast door de ziekte van Muskee. Voor mijn vaders 60ste heb ik hem een bezoek aan het Cuby and the Blizzards museum cadeau gedaan. Acht dagen later overleed Muskee. Ik hoorde het in Voetbal International uit de mond van Johan Derksen, vriend van Muskee en oud manager. Ik geloofde het niet. Het eerst dat ik deed was de tv uit, Cuby aan, whisky open en mijn vader bellen. Het deed pijn. Ik kan het niet omschrijven, maar ik vind het ronduit klote. Cuby is zo belangrijk geweest voor mij, het voelde alsof ik een dierbare vriend verloor.
Deze rubriek is bedoeld om de artiest weer in het zonnetje te zetten. Uiteraard is de artiest omgeven van nostalgie. Het moet echter ook gaan over het oeuvre. Ik kies ervoor om één nummer uit te lichten. Het mooiste nummer en misschien ook wel toepasselijk in dit kader is Crying Tears. Het nummer gaat over een verloren liefde. Persoonlijk vind ik dit het mooiste nummer van Cuby, omdat al zijn gevoel in dit nummer ligt. Het gitaarspel van Eelco Geeling spreekt vanaf de eerste noot al zoveel pijn en liefde uit dat ik er kippenvel van krijg. De emotie die hij kan bereiken met zijn spel is weinigen gegeven. De stem van Muskee die met zijn ‘Please!’ recht door mijn ziel snijdt, doet me iedere keer rillen. Ik ben niet heel emotioneel, maar bij dit nummer kan ik oprecht huilen. De schoonheid, de lagen, fantastisch. Alles wat ik er over schrijf doet het nummer tekort, dus luister maar.
Nederland verloor zijn bluesheld, en ik verloor een stukje jeugd. Ik word ouder en het luisteren naar Cuby is niet nostalgisch meer. Het leven is eindig, dat werd me duidelijk. I am Crying tears for Muskee.