De nachten zijn langer, en het is lekker vroeg donker, weer kunnen weer lekker binnen zitten bij de kachel met je plaatje. Wat brengt de eerste echte herfstmaand ons?
Courtney Barnett & Kurt Vile – Lotta Sea Lice
Kurt & Courtney, een combinatie die herinneringen oproept. Barnett (australie) en Vile (VS) hebben beide een bepaald gemak over zich hangen, gitaartje , gemakkelijke zangstem, je hoeft de veranda’s, ranches en schommelstoelen er alleen maar bij te bedenken. Ze zitten muzikaal overduidelijk in elkaars register en het is wat dat betreft een samenwerking die voor de hand ligt.
Op continental Breakfast hoor je het zo kenmerkende virtuoze gitaarspel van Vile. De heerlijke dromerige hangende gitaar die gecombineerd met een strakke tokkelpartij. De tweestemmigheid komt in dit nummer het best naar voren het is een verfijnd, klein nummer dat qua sfeer op de soloplaat van Vile had kunnen staan. Op het album doen ze naast wat nieuwe werk ook een aantal covers. Fear is like a Forest (Jen Cloher), Untogether (Belly) en vertolken ze elkaars nummers Out a Woodwork en Peepin Tom.Het is een combinatie die met ogenschijnlijk gemak elkaar perfect gevonden hebben, het wordt daardoor bijna nergens echt spannend, maar wel een lekkere wegluisterplaat.
Beck – Colors
Na zijn vorige (briljante) album Morning Phase, is het een beetje gissen in welke fase muzikale duizendpoot Beck beland is met zijn nieuwe plaat Colors. Het is een echte ‘popplaat’. Er zitten echt hele interessante dingen op. Ondanks dat (vorig jaar uitgekomen) nummers als Wow en Dreams al deden vermoeden dat er iets aan zat te komen dat totaal anders was dan de rest van zijn oeuvre is het toch een beetje schrikken, dat dit ‘onze’ beck is. Na een aantal luisterbeurten maakt de schrik echter plaats voor bewondering en is de plaat echt een schatkist waar interessante vondsten en muzikaal vernuft in te vinden is en herken je toch wat patronen die typerend zijn voor Beck. Wellicht is Colors een verwijzing naar de kameleon die Beck, onnavolgbaar maar blijvend interessant.
Michael Prins – It’s Murder, Guilty On Killing Sweet Emotion
Ik kende Michael Prins van ‘een keertje op tv zien’. Goede artiest, maar nooit verder in verdiept. De laatste plaat van Prins, It’s Murder, Guilty On Killing Sweet Emotion, sprong één nummer er met kop en schouders boven uit, Blackbird indrukwekkend nummer. Het heeft de sfeer van Fink, gecombineerd met de stem van wijlen Jeff Buckley. Door de subtiele opbouw wordt je gestuwd naar een apotheose waar de ijzige klaagzang zorgt voor kippenvel. Dat is het moment waarop direct de gedachtes verspringen naar Jeff Buckley, wat een genot. Verder staan er meerder Americana-achtige nummers, Days Full of Wonder, Ierse-Folk (Better Days) en een aantal nummers met wat gospelachtige zang. Die laatste stijl zit niet helemaal in mijn straatje, maar alleen het nummer Blackbird is al een reden om de plaat aan te schaffen. Wat een talent.