Kim Gordon – No Home Record
Kim Gordon, de personificatie van cool. Beeldende kunst, mode, film en muziek. Gordon maakt kunst met een heerlijk directe aanpak. Intuitie en DIY hebben altijd geregeerd en geleid tot een CV waar je U tegen zegt. Best raar dus dat No Home Record pas haar eerste solo-plaat is. Alhoewel solo. Ze heeft het grootste gedeelte van de songs geschreven met de hippe producer Justin Louis Raisen. Het resultaat is een schizofrene plaat die allerlei kanten uitschiet, genres aanboort die je totaal niet verwacht, maar Gordon komt er grandioos mee weg.
Bas op overstuur en feedback zijn aanwezig, maar een Sonic Youth-ripp is No Home Record allerminst. Opener Sketch Artist blaast je binnen een minuut weg wanneer er een beat ingeslagen wordt die alle meters rood doen uitslaan. Een beat inderdaad! Air BnB is een noise-pop nummer en is makkelijk te plaatsen in de straat van Gordon. Heerlijk om de opsommingen te horen: ‘Andy Warhol prints on the wall / Cosy and warm / Superhost / Airbnb / Gonna set me free‘. Het daaropvolgende Paprika Pony is voorzien van een (je gelooft het niet) trapbeat. Ze komt ermee weg ook, juist omdat die vage mix van genres zich in zo’n rap tempo opvolgt zodat alles verwarrend en spannend blijft klinken. Zo is er na de trap Murdered Out, dé single van No Home en een absolute killer.
Don’t Play it verontrust met zijn glitch en Cookie Butter is een kale Lorn-achtige beat waarin Gordon de woorden bijna uitspuugt.. De koek is dan nog niet op. Noisy hillbilly punk op Hungry Baby, feedback en reverb op Earthquake en afsluiter Get yr Life Back.
Deze plaat is larger than Life en zeer waarschijnlijk een love it or hate it-issue. Hier is het alleen maar Love. We hebben het wel over Kim Gordon. Deze vrouw heeft dezelfde leeftijd als je moeder, maakte geniale platen voordat je geboren werd en komt dan op haar 66ste met dit op de proppen. In plaats van teren op haar verleden maakt ze een plaat waarin ze de idiote maatschappij waarin we leven op de schop neemt en een stijle hanteert die even verrassend als schokkend is. Een geheel eigen draai zoals waarschijnlijk alleen zij in staat is dit zo te doen. Petje AF.
Kris Davis – Diatom Ribbons
Kris Davis begon haar carrière als pianist in avant-garde cirkels (samenwerkingen met Tyshawn Sorey, Tony Malaby) en is altijd blijven zoeken naar artiesten die haar uitdagen en haar horizon verbreden. Diatom Ribbons is een avontuurlijke improvisatie-jazz-reis die op allerlei zijdeuren aanklopt. Naast reguliere partners Malaby (saxofoon), Smith (vibrafoon), Dunn (bas) en de geweldige Carrington op drums zijn er tal van partners te vinden waarbij vooral de gitaristen Nels Cline (Wilco) en Marc Ribot (Tom Waits) opvallen. Deze twee virtuozen van gecontroleerde gitaarchaos geven het fenomenale Rhizomes en Golgi Complex een explosief karakter. Turntablist Val Jeanty draagt subtieler bij met haar geluidsfragmenten en soundscapes maar is zeker zo belangrijk voor de experimentele sfeer van het album. Diatom Ribbons maakt duidelijk dat er oneindig veel paden te bewandelen zijn in de muziek en de mogelijkheden nooit ophouden.