Categorieën
Maandradar

Monthly Digest – November

Wilco – Ode to Joy

Wat Jeff Tweedy in zijn autobiografie vooral duidelijk maakte, is dat hij na een aardig bewogen leven, zijn plek én rust gevonden heeft. Die rust hoor je ook zeker terug op Ode to Joy. Wilco hoeft niet zich niet meer te bewijzen en is een groep van muzikanten waarvan je hoort dat ze precies doen wat ze lekker vinden. En zodoende is Ode to Joy een plaat zonder verrassingen, maar met heerlijk relaxte liedjes. NIemand vliegt hier uit de bocht (daar gebruiken ze andere projecten voor, luister Nels Cline’s uitbarstingen op Kris Davis’ Diatom Ribbons). Iedereen speelt in dienst van elkaar en die eenheid die Wilco resulteert in een consistent en zeer aangenaam resultaat.

https://www.youtube.com/watch?v=P2Gbbd6pVMg

Allah Las – LAHS

Allah-Las heeft de pech dat hun debuutalbum zo ongelooflijk goed was, dat de opvolgers (die zeker niet slecht waren) engszins tegenvielen. Inspiratie halend uit gitaarbandjes van 50 jaar geleden, recreeert de groep een west coast sixties sfeer. Zon, surfers, VW-busjes en hippies zijn nooit ver weg. Op LAHS timmeren ze aan de dezelfde weg en proberen ze tegelijkertijd andere dingen uit (wereldse folk, soul, krautrock en downbeat). Deze combinatie van bekend (gelukkig ook weer enkele instrumentale nummers) en nieuw geluid werkt prima, alhoewel niet alles een schot in de roos is (vooral het spaanstalige Prazer Em Te Conhecer). Maar de perfecte roadtrip-band heeft met LAHS weer prima materiaal geleverd.

DJ Shadow – Our Pathetic Age

Het verhaal van DJ Shadow is wel bekend. Debuut Endtroducing… is een legendarisch crate-diggers knip-en plak-meesterwerk. Daarna langzaam maar zeker weggezakt. Maar zijn talent is onmiskenbaar en de laatste tijd heeft Shadow zich zeker herpakt. Zijn nieuwste is een lange zit, maar gezien de albumtitel niet heel raar; ons tijdperk uitleggen heeft nogal wat tijd nodig lijkt me. Armoede, falende overheden, verslavingen (aan onze telefoons). De eerste helft is instrumentaal en opener ’Nature Always Wins’ zet een zware toon, maar Shadow wisselt geregeld tussen licht en zwaar en dat komt de plaat ten goede.

Deel twee staat in het teken van gastbijdragen van een hele rits grootheden. 90’s helden als Nas, Inspectah Deck, Raekwon, Ghostface Killa, De La Soul, Pharoahe Monch maken allemaal hun opwachting en doen dat met gebruikelijke bravoure. Taxin’, ‘Rain on Snow’ em King & Queens’ zijn hier de uitschieters. Anderhalf uur voor een album is lang, maar met een beetje doorspitten blijft er genoeg moois over om naar terug te keren.

https://www.youtube.com/watch?v=8XK7nzAW_b0&pbjreload=10