Mark Langen kennen we vooral van zijn donkere, zware whisky stem, die menig rockplaat heeft gesierd. Inmiddels heeft hij zijn rock-oeuvre echter al met een aantal verrassende samenwerkingsverbanden verrijkt. In 2012 was er de samenwerking met Isobell Campbell en nu met gitaar maniak Duke Garwood.
Queens, Nirvana, Whiskey
Lanegan begint zijn muzikale carrière als zanger van de Screaming Trees. De drummer van deze grungeband, Marck Pickerel, werkt later samen met Nirvana. Lanegan wordt door deze connectie goed bevriend met Kurt Cobain en schrijft het nummer The last one in the world, na het overlijden van Cobain. Naast de werkzaamheden voor zijn eigen band, brengt Lanegan een aantal solo-albums uit. De Screaming Trees gaan in 2000 uit elkaar, datzelfde jaar werkt Lanegan mee aan het ongekende succes van de Queens of the Stone Age, Songs for the Deaf.
Lanegan staat bekend om zijn zware whisky stem, het doet denken aan Tom Waits die een nacht flink heeft doorgetrokken. Hij heeft misschien niet een groots bereik met zijn stem, maar weet de luisteraar wel te hypnotiseren. De samenwerkingen die Lanegan met andere artiesten aangaat zijn stuk voor stuk een muzikale successen, zijn voorlaatste samenwerking, Hawk, met Isobel Campbell is daar een klinkend bewijs van.
Duke Garwood is vooral bekend van zijn gitaarspel, hij werkte al mee aan Blues Funeral, maar werkte ook samen met Kurt Vile, Seasick Steve en The Orb.
Dood & Verderf
Dat Lanegan prominent aanwezig is op een album mag duidelijk zijn. Echter is dit een echt samenspel. Lanegan geeft Garwood op dit album dan ook alle ruimte om te schitteren. Garwood blinkt uit in fingerpicking en repeterende rifjes gelijk aan Nick Drake en Bert Jansch. Het muzikale – flamengo – intro en outro maken dan ook duidelijk dat het geen solovoorstelling is van Lanegan. Heel licht worden de mannen soms ondersteund door percussie en soms een subtiele fluit zoals in het donkere War Memorial en Shades of the Sun.
Vrolijk is Lanegan nooit met zijn teksten. Het is dan ook weer een lekkere verzameling van apocalyptische teksten en dood en verderf. Een heerlijke winterplaat dus. Het nummer Pentacostal is het hoogtepunt van het album. Allereerst laat Garwood horen wat hij in zijn mars heeft, om daarna met zijn gitaar een duet aan te gaan met de stem van de oude meester. Het blijft het hele nummer een schitterend samenspel, waarin ze elkaars noten versterken en omarmen.
Het heerlijke, betoverende nummer Driver is een rechstreekse Roadmovie soundtrack. Je ziet jezelf – na een zware nacht – in de auto over de highways vliegen, om om de paar minuten ‘driver’ te mompelen. Hierin leggen beide mannen niets te veel. Dan is het weer the Duke die uitblinkt met zijn fingerpicking, dan weer Lanegan die zachtjes mee neuriet.
Garwood en Lanegan slagen er in om met minimale middelen toch groots te zijn. Ze bewijzen dat je niet veel nodig hebt om een sterke plaat te maken. Een gitaar en een stem. Het zijn toevallig wel twee virtuozen in hun vakgebied, dat scheelt wellicht. Kortom, een…