Nog geen twintig jaar, maar wel twee albums op zijn naam staan. Het Britse wonderkind van 2012 heeft op valreep van 2013 zijn nieuwe album uitgebracht. Werd er in het begin nog sceptisch naar “weer een nieuwe Bob Dylan” gekeken, heeft Bugg zich met dit album in de hal der groten geplaatst.
Snotneus
Het probleem dat The Strokes, The Arctic Monkeys en eigenlijk alle bands hebben die ontzettend gehypet worden tijdens hun debuut, is de tweede plaat. En dit is Buggs tweede. Verrassende plaat? Jazeker. Mooie plaat. Jazeker! Ongemerkt ben je echter toch op zoek naar het schokeffect dat hij bij zijn eerste plaat teweeg bracht. Dat is uiteraard niet mogelijk. In het begin wordt het daardoor lastig om de plaat op zijn merites te beoordelen, of om Bugg te zien als gevestigde orde omdat het nog maar een negentienjarige snotneus is. Deze plaat blijft echter groeien na iedere luisterbeurt, waardoor je alle vooroordelen en scepcis loslaat en puur geniet.
Baardmans
Rick Rubin (Public Enemy, Beastie Boys, Red Hot Chili Peppers, Tom Petty) heeft het album geproduceerd en in zijn eigen studio opgenomen. Deze legendarische baardmans heeft talloze legendarische albums geproduceerd, waarvan de American Recordings van Cash tot mijn persoonlijke favorieten behoren. Verklaart ook meteen de naam van het Album – Shangri La –, want die is gelijk aan de naam van Rubins Studio. Bekenden van Rubin hebben Bugg geholpen op de plaat, drummer Chad Smith (RHCP), gitarist Matt Sweeney (Cat Power, Bonnie ‘Prince’ Billy), bassist Jason Lader (Mars Volta, Furslide) en de drummer Pete Thomas (Tom Waits). Lain Archer die op Buggs eerste album meeschreef en het produceerde, speelt op Shangri-Laweer een belangrijke rol. Waar Buggs debuut vooral uitblonk in lef en frisheid, met de arrogantie van Oasis en het stemgeluid van Alex turner, hebben Rubins vrienden Bugg op dit album een muzikale verdieping gegeven. Productie die dit muzikale talent verdient.
What Doesn’t Kill You is het topnummer, vanaf begin tot eind rockt dit nummer. Het is venijnig en doet meteen denken aan de Arcitc Monkeys in topvorm. De drums hebben ook nog nooit zo goed geklonken en tillen het nummer naar een hoger plan. Het zijn wel zware teksten voor een jongen van negentien jaar, maar met zoveel overtuiging gebracht dat je hem gelooft. De tekst uit het nummer Storm Passes Away “Cause they keep telling me, I’m older than I’m supposed to be” slaat daarmee wellicht de spijker op zijn kop.
Het nummer Messed up Kids is schitterend opgebouwd en wordt langzaam naar het zorgvuldig gearrangeerde refrein gestuwd. Dit nummer komt deels uit de koker van muzikale duizendpoot Brendan Benson (Elliot Smith, Raconteurs). Ondanks dat het album begint met drie knallers, is er ook ruimte voor ballades. Iets dat Bugg ook in de vingers heeft, en door zijn stijl nooit klef wordt. Wellicht zijn die rustige nummers mijn enige kanttekening bij dit album, van het ene uiterste kom je in het andere. Het ligt maar net aan mijn bui of ik zin heb in de ballades, want ik vind Bugg het beste als hij met zijn vuige accent lekker onbehouwen uithaalt, of wanneer hij de Blues-Beatles-kant van Let it Be opgaat, met het nummer All Your Reasons. (Briljant Outro!)
Wat een heerlijk talent is Bugg toch. Met de eerste plaat konden we al genieten, maar het is fantastisch voor zijn muzikale ontwikkeling dat de ‘grote der aarden’ hem onder zijn vleugels genomen hebben, om er net iets meer uit te halen dan dat er in zit, (zoals de gitaarpartij van Sweeney op Simple Pleasures) en dat is veel. Zeer benieuwd naar het schoons dat nog komen gaat. Kortom, een..