Kluisteraar Eindlijst 2014

Het jaar is al bijna afgelopen, maar niet voordat er lijstjes verschijnen. Wat was het muzikaal voor een jaar? Waar vorig jaar albums van muzikale instituten als Nick Cave, Arctic Monkeys en Arcade Fire de lijsten aanvoerden, was dit jaar wellicht het jaar van kwaliteit in de breedte. Het was daarom lastig om één album tot het beste album uit te roepen, uiteindelijk is het Fink geworden met Hard Believer. Hij is voor ons al jaren een instituut. Die gitaarvirtuoos tovert ogenschijnlijk simpele riffjes om in percussievondsten. De lijst is ook te beluisteren via Spotify!

 

1. Fink – Hard Believer

Fink bewijst al jaren een grootheid te zijn. Op zijn album Hard Believer gloreerde hij weer in sferische nummers, knappe ritmes en intieme nummers. Op Lowlands pakte hij in de ochtend het hele publiek in, wat een traditie lijkt te zijn. Sterke arrangementen vervoeren de luisteraar in een totale hypnose. Zijn toewijding aan zijn stijl van muziek maken is succesvol gebleken, zijn fanbase wordt met de jaren groter.

2.  The War On Drugs – Lost in the Dream

De creatie van Lost in the Dream was een ware martelgang voor frontman Adam Granduciel, maar het resultaat mag er zijn. Perfectie ten top op dit haast overgeproduceerde album vol herkenbare invloeden uit de jaren tachtig. Indierock met een poplaag dat je vanaf de eerste seconde meezuigt.

3.  Alt-j (∆) – This is all Yours

Alt-J (∆) blies ons weg met hun debuutalbum, verfrissend, vernieuwend en intelligent. Ze hebben die lijn door kunnen zetten in This is All Yours. Bij hun tweede album is er meer verfijning in gekomen, nummers zitten knapper in elkaar. De sound die ze neergezet hebben is onmiskenbaar Alt-J. Heerlijk hoe een band zo onderscheidend kan zijn in herkenbaarheid.

4. Mirel Wagner – When the Cellar Children see the Light of Day

Een vrouwenstem en een gitaar. Meer ingrediënten heeft dit album niet, maar het is wel uitgevoerd tot in de perfectie. Het is ontdaan van alle afleiding, maar klinkt desondanks zo vol. Een sferisch behoorlijk donker album, een van de pareltjes die nog vele jaren mee gaat. Gedurfd.

5. Angel Olsen – Burn your Fire for no Witness

Onder de vleugels van Bonnie ‘Prince’ Billy vandaan gevlogen met een album vol dromerige liedjes. Denk aan een kruising tussen Cat Power en Leonard Cohen. Minder akoestisch ten opzichte van haar vorige album, maar net zo schoon en oprecht als Half Way Home. Laat je overtuigen en zet de zeven minuten durende schoonheid van White Fire snel op.

6. Lee Gamble – Koch

Een aangenaam gevoel geeft Koch niet, maar het kruipt wel waar het niet gaan kan. 75 (!) minuten uitgebalanceerde elektronica, die van langzame beats overslaat naar dansvloer-waardig warme techno of ijzig subtiele ambient. Juist door deze afwisseling komt alles 2x keer zo hard binnen. Een lange zit die het meer dan waard is.

7. Allah-Las – Worship the Sun

Verdergegaan waar ze met hun vorige plaat waren geëindigd. Nog steeds klinkt Allah Las als een garagebandje uit de late jaren ’60, met de feelgood west-coastvibe immer aanwezig, net als de lekker losse grooves en Beach Boys-harmonieën. Heerlijk luchtige zomerplaat.

8. The Proper Ornaments – Wooden Head

Proper Ornmanents zijn de samenvatting van de huidige indie stroming. Er wordt sterk teruggegrepen naar oude helden, de sixties zijn terug en happening. De gelaagdheid en de soms zelfs klassieke benadering van muziek zijn een waar genot voor het oor. Een van de debuutalbums die echt indruk maakte dit jaar. George Harrison zou niet misstaan in dit bandje.

9. Foxygen – …And Star Power

Foxygen is het meest verrassende album van dit jaar van de twee meesterbreinen uit de States. Het gaat echt alle kanten op. Hoe het klinkt? Zelf zeggen ze: “psych-ward folk, cartoon fantasia, soft-rock indulgences, D&D doomrock and paranoid bathroom stompers”.

10. Temples – Sun Structures

In 2012 brachten de Temples al een aantal EP’s die ook op dit debuut album staan. Het was dus lang wachten voor de vroege fan. Binnen de hele wederopstanding van de psychadelica is het een verfrissende band die louter kwaliteit aflevert. Popelementen vinden we vooral terug in de percussie en schreeuwende gitaren. Een heerlijk bandje die op verschillende festivals ook hun kwaliteit live laten blijken.

11. Warpaint – Warpaint

Ruim drie jaar na hun laatste plaat kwam het titelloze album van de dames uit L.A in het begin van 2014. Het is een betoverende plaat van betoverende vrouwen. Warpaint zet dromige sferen neer die soms doen denken aan Radiohead. Details en goede vondsten ondersteund door perfecte percussie zorgen er voor dat je het album in één ruk uitluistert. Een heerlijke muzikale droomreis.