Kees Draaisma (1980) een voormalig skateheld, die door een enkelblessure helaas op zijn 25ste al moest stoppen. De kenners zullen vast nog wel een VHS hebben liggen waarin de trukendoos open ging. Gelukkig is Kees gezegend met meerdere talenten, er waren voor hem dan ook maar twee dingen, skateboarden en muziek. Toen het skateboarden stopte stortte hij zich volledig op de muziek om zijn energie kwijt te kunnen en studeerde aan de Schumann Akademie en momenteel studeert Kees aan Djam (muziekschool voor jazz en lichte muziek in Amsterdam). Zijn eerste band was NagChampa met jeugdvriend Gijs Hamans, maar de laatste jaren is Kees – naast de koren waar hij zingt – vooral solo bezig.
“Geen dag zonder Bach.” Dat is het devies voor Kees. Het nummer ‘Kyrie’ op Kees Takeaway plaat is dan ook een ode en een knipoog naar zijn liefde voor klassieke muziek. Waar klassieke muziek voor Kees op een voetstuk staat, waagt hij zich zo nu en dan aan de ‘lichte muziek’ en is hij een enorme fan van Elliot Smith, wat je ook sterk terughoort in zijn muziek. Waar hij al jaren muziek maakte en losse nummers online deelde, heeft hij met zijn spaarcenten zijn droom om een plaat te maken gerealiseerd. (Jazz) Muzikanten Victor de Boo verzorgt de drumpartijen en de geniale funky baslijnen zijn van de hand van Sven Schuster en Roel de Bock en Kees zelf verzorgen de gitaarpartijen.
De grote bron van inspiratie voor dit album is de break tussen Kees en zijn ex. Veel persoonlijker dan dit wordt een album dan ook niet, waar hij zingt over gebroken relatie, vreemdgaan, depressies, medicijnen, Tinder. De naam, Kees Takeaway, is gekozen omdat de beste nog nooit gekookt heeft in zijn keuken. Bijna ieder afhaalrestaurant kent Kees inmiddels. Het artwork op de plaat is gemaakt door Joost van Zeeland, waar je Kees op de voorkant een doos medicijnen ziet wegslaan met een hockeystick. Een verwijzing naar depressies en de persoon waar zijn ex mee vreemdging; de hockeyer die golft. In de binnenkant van de plaat staat het gebouw van de GGZ in Nijmegen, waar je iemand van het dak ziet springen. Visuele grapjes, maar het heeft wel een serieuze oorsprong.
Hoogtepunt op het album is voor mij ‘De Hockeyer die golft deel 2’. Een regelrechte ‘cri de coeur’. De dissonante tonen snijden door je ziel en een aanvankelijke rustige zang gaat over in een heuse tirade, waar alle frustratie van de verloren liefde naar boven komen. Het verdriet leidt echter tot prachtige teksten als:
“Vanaf het huis van jouw dromen, waar ik nu alleen woon, zie ik je zolderraam. Maar ik heb de gordijnen aan die kant altijd potdicht, want ik kan het gewoon niet aan.”
Gelukkig het is niet alleen ‘maar’ een zwaar album, “Lennie uit lent” “Betsie” en “Tinder”, met de geniale zin: “Tinder, voordat je weet is het gezin er.” zorgen voor vrolijke noten en goede melodieën die blijven hangen. Het levenslied heeft dankzij Kees een nieuwe dimensie gekregen. DM Kees om een plaat te bestellen.