Wat een bitterzoet jaar voor de muziek. Het begon zo goed met concerten van Nick Cave, Damien Jurado & DJ Shadow, maar toen kwam de eerste (Non-Covid) annulering binnen van Lana del Rey, een voorbode. Drie weken later werd de #lockdown en the new abnormal aangekondigd en sneuvelde het ene na het andere concert. Geen Strokes op BKS, geen Big Thief op DTRH, geen Michael Kiwanuka op LL, geen Spinvis in de duinen van Vlieland. Zoveel moois viel weg, de zon werd zwart. Laten we hopen dat we volgend jaar groepsknuffelend door de festivals struinen om weer samen te genieten van de ‘jus des levens’! 
1. Eefje de Visser – Bitterzoet
Veel symbolischer had Eefje haar plaat niet kunnen betitelen in dit gekke jaar. De experimenten met zwoele elektronica zijn op Bitterzoet nog verder doorgevoerd, maar doet nergens inbreuk op die intimiteit waar we naar zoeken, bij Bitterzoet zijn alle ingrediënten vanaf de eerste tonen in balans. De beats zijn (bijna) volledig verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor gelaagde melodieën. Het nummer Lange vinnen dat een halve dubstep zweem heeft, maar zo gevoelig blijft, waar ze niet onderdoet voor hedendaagse grootheden als James Blake, of Jamie XX. De muziek staat in dienst van haar stem en haar boodschap. Het liefelijke meisje met de gitaar is definitief vervangen door de de grote diva van de lage landen. Eefje de Visser is al heel lang onze geheime liefde. Sinds ‘Hartslag’ hebben we haar omarmd en niet meet losgelaten, met ‘Koek’ en ‘Het is’ lange avonden doorgebracht in melancholische buien, waar we niet uitgepraat raakten over die prachtige platen. Op ‘Nachtlicht’ moesten we wel wennen aan de elektronische invloeden die De Visser gebruikte, omdat het soms de intimiteit van de muziek verloor. Het meisje met de gitaar van de eerdere albums kwam zó raak binnen, maar ook dit album sloten we in ons hart.
2. Adrianne Lenker – Songs
De afgelopen jaren is Adrianne Lenker een bepalende stem in de Indie-scene. De ene na de andere (sterke) plaat komt uit haar koker met haar band Big Thief en solo bouwt ze haar oeuvre ook zorgvuldig op. Haar nieuwste plaat Songs staat vol betoverende nummers, zoals My Angel, waar ze intelligent tovert met melodieën, de hele plaat kun je heerlijk wegdromen wanneer je in de lockdown in een melancholische bui naar betere tijden uitkijkt. Konden we dit maar live zien….
3. Jonathan Wilson – Dixie Blur
Jonathan Wilson is al jaren een van onze favoriete artiesten. Woonachtig in het historisch Laurel Canyon, waar grootheden als CSN & Y, Zappa, Carole King, Buffalo Springfield de muziekscene vergoed veranderde. In die traditie verscheen Dixie Blur. In de vier studioalbums die Wilson uitgebracht heeft, ligt deze meer in lijn met de eerste twee – Fanfare & Gentle Spirit. Dixie Blur is een ijzersterke plaat geworden, persoonlijk, klein en ambachtelijk.
4. Sault – Black Is & Rise
Wie precies de band bestiert is een raadsel. Geruchten wijzen naar de kring van Kiwanuka. Op het prachtige tweeluik (Black is & Rise) combineert het collectief op onnavolgbaar wijze de afgelopen 50 jaar aan zwarte muziek. Soul, Disco, Funk, Rap, alle stijlen komen voorbij in een harmonieuze en dansbare reis. Het blijft een ontdekkingstocht die verwondert, maar ook een decor schetst van de onrusten, ongelijkheid en discriminatie. Een hoopvolle kroniek van een donkere tijd.
“Little boy, little boy when you get older
You can ask me all the questions
And I’ll tell you the truth about the boys in blue”
5. Strokes – The New Abnormal
Bijna 20 jaar na instant-klassieker Is this it en 7 jaar na hun laatste album zijn The Strokes terug met The New Abnormal. Ook een goedgekozen titel. Gelukkig klinken The Strokes zoals je wilt dat ze klinken. Droog, aanstekelijk en herkenbaar, de ideale rockband eigenlijk. Dat herkenbare (Velvet Underground, Television, Billy Idol) is volgens critici altijd een minpunt geweest, maar waarom? Singles Bad Decisions en At the Door zijn ijzersterk en hebben die nonchalante drive die alleen The Strokes kunnen brengen. Producer Rick Rubin blijkt hier ook een goede match. De poespas weet hij goed achterwege te houden en Casablancas 80’s synth-enthousiasme wordt omarmd zonder te overdrijven (….,..). The New Abnormal doet geen moeite om je bij de strot te grijpen maar groeit bij elke luisterbeurt. En dat is precies wat je wil van The Strokes: dat nonchalante, maar stiekem steengoed.
6. Andrea – Ritorno
Albums die uitkomen op Ilian Tape kunnen blind/doof gekocht worden. Het Munchense label is gespecialiseerd in verfiijnde techno/breakbeat/dub/ambient en debuutalbum Ritorno van Andrea pas precies in die straat. Niet dat hij een nieuwkomer is: al 7 jaren brengt hij singles uit, maar het album-formaat lijkt de Turijnse producer veel beter te passen. Opbouw, de tijd nemen om een track tot leven te brengen en juist door de tracks heen op te bouwen en weer gas terug te nemen, het komt allemaal veel beter tot uiting wanneer je een uur de tijd hebt. Dit is meteen duidelijk: Attimo brengt een soundscape met weggedraaide percussie die nooit eruit komt, SKYLN bouwt op met lagen gedetailleerde percussie, blijft mellow maar krijgt dan wel een baslijn die het huis doet trillen. LS September, typisch Ilian Tape, heeft meer bpm want breakbeat en geeft dan dus ook een vleug energie. En zo zweeft het album prachtig op en neer (tussen genres), subtiel, uitgekiend en uitgedacht, maar met een flair alsof het allemaal zomaar uit je speakers komt waaien.
7. Spinvis – 7.6.9.6.
Terug bij af. Onze favoriete liedjessmid & woordgoochelaar is er in geslaagd om weer een ijzersterk album neer te zetten. Erik de Jong verheft de Nederlandse taal tot ware kunst. Het album is onmiskenbaar Spinvis zoals Spinvis bedoeld is. Genieten.
8. Fontaines D.C. – A Hero’s Death
De moeilijke tweede voor de post-punk band Fontaines D.C….. Geslaagd met vlag en wimpel. Op A hero’s Death heeft het heerlijke raggen plaats gemaakt voor meer nuance, waarmee de band uit Dublin veel subtieler uit de hoek komt. In de traditie van de punk en al het goede dat de overkant van het kanaal te bieden heeft.
9. Tame Impala – The Slow Rush
Wat een solide terugkeer van Tame Impala. Met de The Slow Rush laat Kevin Parker de gitaren grotendeels achterwege en treedt hij binnen in het popdomein met psychedische disco. Enigszins verrassend, in de puntjes verzorgd en opnieuw bewijs dat Kevin Parker een bijzonder talent is. Heerlijk was het geweest, om met een biertje in de zon weg te dromen op de dansbare tonen van Tame Impala.
10. Fiona Apple – Fetch The Bolt Cutters
Pak de betonscharen! Wat een naam voor een album…. Fiona Apple leverde na 8 jaar radiostilte een klein uur aan experimenten op, waar ze nergens probeert te behagen. Het is een album dat je vastgrijpt of waar je van wegrent, ons intrigeert het mateloos. Persoonlijk & rauw, een instant classic!