Er was eens een meisje. Haar naam was Alice en zij leefde in Wonderland. Hoe is zij daar in dat land gekomen, vraag je je misschien af? En hoe kom ik er ook? Het avontuur begint met de nieuwe plaat van Actress. Laat je mee voeren, geniet en voor je het weet ben je er!
Bio
Darren J. Cunningham, zelf woonachtig in Londen (ook een soort wonderland!) bracht onder de naam Actress al eerder twee albums uit. Voor zijn eerste album nam hij vier jaar de tijd om te sleutelen aan een eigen geluid. Hazyville (uitgebracht in 2008 op zijn eigen label Werk Discs) is een indrukwekkend wazige reis door een minimaal elektronisch landschap. Noem het techno, dance, idm of experimentele elektronica; het beschrijft telkens maar deels Actress’ wereld. Waar Hazyville nog nauwelijks opgemerkt werd, sloeg Splazsh in 2010 aan. Experimenteel, uniek envernieuwend werd er lovend geschreven en het album dook op in talloze jaarlijsten. In Splazsh goot Actress een nog vervreemdender sausje van verslavende geluiden, nu en dan begeleidt door een spaarzame bas en/of beat. Maze en Lost zijn ongelooflijke creaties.
Verdieping
Wat als een artiest een eigen wereld lijkt te creëren? Moet je dan tot in den treure gaan zoeken naar de oorsprong van die sound om zo uiteindelijk een overzicht te krijgen van namen/stromingen die van invloed waren op de artiest? Soms is die achtergrondinformatie erg interessant en leerzaam, maar in het geval van Actress lijkt dat allemaal overbodig. Ook op R.I.P. hoor je weer een waterval aan invloeden (van dub-techno naar ambient naar klassiek), liggen de verschillende tracks soms ver uiteen, maar is het telkens duidelijk dat aan deze vorm van elektronische rarigheid maar een naam kan worden gegeven: Actress.
En alhoewel R.I.P. onmiskenbaar een Actress-creatie is, blijft het moeilijk er een vinger op te leggen. Dat is juist ook precies wat er zo uniek aan is. R.I.P. is een wereld waarin je veelal zweeft door de hypnotiserende sonische klanken (meteen in gang gebracht bij begintrack R.I.P.), soms door een vlaag energie vooruitsnelt (Marble Plexus of The Lords Of Graffiti), dan weer bijna tot stilstand wordt gebracht omdat slechts enkele piano-klanken beweging brengen (het subtiele Jardin). Of neem Shadow From Tartarus, een nummer dat met een brute sound en vierkwartsmaat als een mokerslag het ongrijpbare Serpent opvolgt, maar gaandeweg door het dromerige lijntje ook weer hypnotiserend sprookjesachtig werkt. Actress speelt met zijn nummers en zijn keuzes zijn onnavolgbaar. Gekozen blikkerige geluiden, op het oor in een keer ingespeelde rommelige partijen en niet te pakken ritmes. En opeens kunnen ze (in eenzelfde nummer) getransformeerd worden naar een heel andere sound of tot een duidelijk geheel, waarin de beat en de warmte van een bas voelbaar is.
Hoe ongrijpbaar de nummers soms ook zijn, telkens is er die hypnose aanwezig die binnen de kortste keren je hoofd binnendringt en ervoor zorgt dat je R.I.P. tot aan de laatste seconde laat lopen. Die hypnotiserende touch is meer dan ooit aanwezig bij Actress en maken dat ondanks de verscheidenheid aan tracks R.I.P. veel meer samenhang kent dan bijvoorbeeld Splazsh. Nu zijn niet alleen de afzonderlijke nummers voor het overgrote deel geweldig, maar is ook de opbouw van het album geniaal. Er wordt veel meer een verhaal verteld, waarbij het niet de bedoeling is dat je in het midden van het verhaal er opeens mee stopt. R.I.P. is een ongelooflijke nieuwe, tijdloze droomwereld waarin je je mee moet laten voeren, zonder dat vooraf opgelegde verwachtingen je afleiden.