The Brian Jonestown Massacre – Don’t Get Lost
The Brian Jonestown Massacre is een redelijk obscure band, misschien wel het internationale equivalent van Stuurbaard Bakkebaard. Volop gewaardeerd en gerespecteerd, maar nooit echt doorgebroken. In plaats daarvan heeft de groep een cultstatus opgebouwd door haar grillige reputatie. Frontman Anton Newcombe stroomt over van talent getuige zijn discografie van de laatste twee decennia, maar even befaamd zijn zijn vechtpartijen met mede-bandleden, de haat/liefde verhouding met de Dandy Warhols en Newcombe’s depressies gevoed door alcohol en drugs.
Newcomb is de enige constante in de band, die grootheden herbergde als Black Rebel Motorcycle Club’s Peter Hayes en Boby Hecksher van The Warlocks. Het is een echte muzikantenband, alhoewel Newcomb de laatste jaren afziet van het formeren van een band rondom zijn alle kanten opspringende persoonlijkheid en zich wijselijk heeft toegelegd op het aantrekken van sessie-muzikanten voor het opnemen van zijn platen. Maar zonder vrienden is Newcomb allerminst, met Tess Parks nam hij in 2015 het magistrale I Declare Nothing op. Parks heeft ook een kleine rol op dit album (Groove is in the Heart, Dropping bombs on the Sun). De rode lijn door het album is een lange groove, een sfeer die wel alle kanten op gaat. Wellicht is dat dan ook de verklaring voor de titel Don’t Get Lost. Je kunt je verliezen in alle uitspattingen, maar ga rustig zitten en geniet. Heerlijk zijn de lang uitgesponnen nummers waarin een donker rookgordijn wordt opgetrokken. Openingsnummer Open Minds Now Close en Throbbing Gristle trekken meteen een soundscape-muur op vol distortion, reverb en delay.
Ook tekstueel is de plaat verrassend. Het nummer Melodys Actual Echo Chamber, waarin de songteksten letterlijk het opsommen van kleuren is, geeft de heerlijk absurdistische kant van Newcomb weer. Wat dat betreft is dit ook een plaat met humor. En dat maakt dit tot een genot. Waar het openingsnummer lijkt een soort Woodensjips gecombineerd met een agressieve punker, om in UFO Paycheck en in Geldenens Herz Menz een Postpunk-Jazz-Electro momentje in te plannen, en in Dropping Bombs on the Sun de laid-back rocksfeer neer te zetten, is de rode draad door het album één lange Groove. Niet minder dan een half jaar geleden kwam The Brian Jonestown Massacre nog met het album Third World Pyramid uit, maar het lijkt tocht alsof alle invloeden die Newcomb in de laatste drie decennia heeft opgedaan – gecombineerd met Berlijn als thuisbasis – zich hebben verenigd in dit album. Het blijft een heerlijke ontdekkingstocht, but Don’t get Lost!
