Detroit, stad met een rijke (muziek)geschiedenis. Ooit een van de grootste steden van de Verenigde Staten. Nu is ze failliet, staan de huizen leeg en is de werkloosheid gigantisch. Voor sommigen de hel op aarde, anderen zien de lugubere charme van een zombiestad met verlaten straten, waar gigantische gebouwen zijn overgenomen door daklozen en alomtegenwoordige graffiti de grijsheid van het bestaan wat opfleurt. Maar vergeet niet Detroit op muzikaal vlak altijd enorm invloedrijk is geweest. Denk aan Detroit als de geboorteplaats van techno. De ‘Belleville Three’ (Atkins, Saunderson en May) legden midden jaren tachtig (ook toen verkeerde de stad in diepe crisis) een basis van niet te bevatten grootte. De geautomatiseerde auto-industrie, lege industriële gebouwen en Roland-synthesizers zorgden voor een ongekende underground sound.
Met zijn warrige lay-out blijft Detroit een broedplaats voor unieke muziek. Manuel Gonzales liet dat in 2013 zien. Met vier uitstekende EP’s zet de jonge producer een rafelig underground-geluid centraal, deels teruggrijpend op oude Detroit techno. Hortend en stotend vinden veel tracks hun weg, maar hoe onconventioneel ook, meestal weet MGUN een fijne groove te vinden.
Met zijn vier EP’s springt MGUN op en neer van techno naar electro naar house en een mix daartussen. Op The Near Future EP zoekt hij specifiek een lo-fi sound op. Gladgestreken en zonder die her en der voorbij razende rare fratsen zou Shamen een aanstekelijke tech-houser zijn. Nu is het een smerige ondergrondse kraker met hysterisch gescratch en een zelfbewuste sloppy mix. Het ongekend vies scheurende The Race dan. Je moet het maar uit durven brengen.