Categorieën
Eindlijst

Eindlijst #2022

De Eindlijst van 2022!! Een jaar dat in het teken stond van live muziek, want we konden eindelijk weer naar concerten en festivals! De lijst staat vol oude bekenden (Thom Yorke, Tamino, Julia Jacklin, Danger Mouse, Wilco, Fontaines D.C.) en nieuwe ontdekkingen (Wet Leg, Florist, Jockstrap), het was een heerlijk divers en rijk jaar. Voor elk wat wils! Ondanks alle vreugde en fantastische albums, was het ook een jaar met een zwarte rand. Het jaar begon met het overlijden van een van onze grootste muzikale helden Mark Lanegan (57), waarover verder meer.  In november overleed Mimi Parker (55) van Low. De band die al sinds jaren negentig een constante factor was in de indie-scene, liet de/onze eindlijsten op hun grondvesten schudden met de laatste twee albums van desolate soundscapes met zwaar vervormd geluid, gecombineerd met de serene zang van Mimi en haar man Alan Sparhawk. Een genot om hen de afgelopen jaar te zien spelen. Een gemis, en een tragische einde van een prachtige artieste. Sparhawk maakte de wereld op ontroerende wijze deelgenoot van het verlies.

“Friends, it’s hard to put the universe into language and into a short message, but
She passed away last night, surrounded by family and love, including yours. Keep her name close and sacred. [….] Love is indeed the most important thing.”

0. Mark Lanegan – Field Songs

Op 23 februari hoorden we dat Grunge pionier Mark Lanegan overleden was. Waarschijnlijk aan de gevlogen van Corona, in combinatie met zijn bewogen/krankzinnige leven. Een icoon, een stem uit miljoenen, een stem van onze jeugd. Na het bericht over zijn dood lazen we in sneltreinvaart zijn autobiografie, Sing Backwards & Weep. Een duister, eerlijk, aangrijpend boek, waarin hij zijn verknipte jeugd, zijn muzikale samenwerkingen bij de Screaming Trees & QOTSA, zijn vriendschappen met Kurt Cobain & Layne Staley (Alice in Chains) – die hij beide verloor – en het vele drank- en drugsgebruik beschrijft. Bij iedere pagina waren we verbaasd dat hij pas overleed op 57-jarige leeftijd. Het boek eindigt (helaas) rond de tijd dat hij Field Songs (2001) uitbracht, er zijn in die jaren daarna nog zoveel interessante muzikale verhalen te vertellen over onze Grunge God. Het album Field Songs schreef hij nadat hij twee jaar over straat had gezworven in een constante zoektocht naar heroïne en uiteindelijk – mede dankzij Courtney Love – in een afkickkliniek belande. De lading van zijn dood gecombineerd met de liefde die we al voor zijn muziek hadden, zorgde ervoor dat we in de eerste helft van het jaar weinig anders meer draaiden dan Field Songs. Een herontdekking waar je U tegen zegt en daarom voor ons de beste plaat van 2022.

 


1. The Smile – A Light for Attracting Attention

Zijn het de kleren van de keizer? Of is alles dat Thom Yorke aanraakt van goud? Zoals hij de laatste jaren vaker uitstapjes heeft gedaan buiten het moederschip dat Radiohead heet, werkte hij samen met het andere Radiohead-icoon Johnny Greenwood en jazz-drummer Tom Skinner als The Smile aan de briljante plaat A Light for Attracting Attention. De broer van Greenwood – Colin – is ook iets anders gaan doen, en komt verderop in de lijst terug als bassist van Tamino. Met een enorme Smile stond Yorke ook op Down the Rabbit Hole, zichtbaar lol maken met de band, het publieke en de ondergaande zon. Ze hadden iets unieks gecreëerd. Onbetwist de nummer 1, waarbij we toch hopen dat dit niet het einde van Radiohead inluidt.



2. Danger Mouse & Black Thought – Cheat Codes

Het is een droomcombinatie die gewoon niet mis kon gaan. Black Thought van The Roots samen met producer Danger Mouse (Gnarls Barkley, Black Keys, Beck, RHCP, Gorillaz) brengt wat wij willen horen: heerlijke old school beats en samples, dwingende raps en daarnaast een flink aantal interessante samenwerkingen (MF Doom (RIP), Raekwon, Michael Kiwanuka). 



3. Duster – Together

Together was eigenlijk vanaf de eerste tonen een favoriet, gewoon vanwege de uitgestrekte bak herrie. Het soort dat zich eindeloos in feedback stort en nog steeds melancholisch kan klinken. Een soort krautrock meets slowcore, waar de sleur van plakkerige gitaar, verveeld drumwerk en nog verveelde zang afgewisseld wordt met synths en heldere drummachines om daarna weer overstemd te worden door rondsuizende gitaren. Together is een van de verrassingen van 2022.

 


4. Fontaines DC – Skinty Fia

Ze klinken op Skinty Fia als The Smits met een extra doses zelfvertrouwen. Geniaal geproduceerd met meer balans en iets minder raggen dan op de vorige albums. Ze kruipen onder je huid met de klagerige rauwe stem van Chatten en de subtiele, maar bepalende baslijnen. I Love You is voor ons de komende jaren het mooiste liefdesnummer.

 


5. Tamino – Sahar

Er zijn artiesten die bij de eerste aanblik direct de allure hebben die Cruijff had in het voetbal. Tamino is sereen en sierlijk als Jeff Buckley, of misschien nog wel beter… Betoverend met zijn indrukwekkende bereik, breekbaar en puur. Colin Greenwood (Radiohead) was zo gecharmeerd van de band dat hij vroeg of hij mee mocht doen en hij nu de vaste bassist is. Voor beide een jongensdroom. Sahar is een fantastische ’tweede plaat’ en een zorgvuldige uitbouw van zijn oeuvre. Er zijn nog kaarten voor het concert in de Gashouder.



6. ALLY – With you in the Room

Het is een soort Super collectief. ALLY. Sofie Letitre en producer Ferdy van der Singel met Nicky Hustinx (Weval), Micha Porte (Douwe Bob), Peter Peskens (Jungle By Night & Weval), Koen de Jong, en Cees Bruinsma. Samen vormen zij de basisband. Ook Eefje de Visser en HALCYON.

Het is een heerlijke experimentele, gelaagde combinatie tussen soms vuige, soms gepolijste melodieën, duisterdiepe beats, zweverige geluidslagen en bovenal die wonderschone stem. Onheilspellend, gedurfd en oh zo beklijvend. Het duet met HALYCON, Disappear had wel dagen mogen duren. Waar de knap gedoseerde stemmen een pachtig samenspel hebben met de zachte noten van het orgeltje. Waar blijft de tour? En de fysieke plaat?




7. Horsegirl – Versions of Modern Performance


De nieuwste indierock darlings van het jaar zijn ongetwijfeld de dames van Horsegirl. Versions klinkt soms een beetje pretentieus want het steelt van allerlei stijlen wat: noise-rock, lo-fi, shoegaze, grunge, no-wave, post-punk. Maar het mengsel van we zullen maar zeggen 80s en 90s alt rock (sonic youth/ pavement met yo la tengos zang) staat als een huis en maakt van Versions niet zomaar een knip en plakwerkje. Horsegirl zet hiermee een stap richting het rijtje met grote namen.

 


8. Jockstrap – I Love you Jennifer B

Het lijkt wel een grap, maar daarvoor is het te intelligent. Het is een ware melting pot van stijlen van het Londense Duo dat vele dwarsverbanden heeft naar andere interessante en experimentele bands en acts uit The City. Ze deze plaat op repeat, en blijf ontdekken in deze uiterst intelligente productie. Bij iedere luisterbeurt ontdek je weer nieuwe lagen in het doolhof dat I Love You Jennifer B heet.



9. Crows – Beware Believers

Deze jonge Londonse honden houden hier lekker huis met een dijk van een rock album dat allerlei invloeden uit een verleden laat horen, maar uit dat verleden hebben ze zeker ook een eigen identiteit weten te distilleren. Punk, post-punk, (indie)rock komen allemaal samen op het galmende en krakende Beware Believers.

 

 


10. Wilco – Cruel Country

Het is niet altijd makkelijk om alle output van Wilco en Jeff Tweedy bij te houden. Nieuw album Cruel Country is dan ook nog eens een dubbel-album en met 21 nummers betekent dat in eerste instantie een beetje ploegen en houvast vinden. Maar de aanhouder wordt hier rijkelijk beloont want wat zijn er veel goede nummers op Cruel Country te vinden. Goede liedjes en extreem vakmanschap: de Kluisteraar is weer compleet om.

 


11. King Hannah – I’m Not Sorry, I Was Just Being Me


Wij maakten twee jaar geleden voor het eerst kennis met King Hannah door middel van het machtige ‘Crème Brulee’, een uitgestrekte en heerlijk opgebouwde song, bijna tegen het spirituele aan. Het duo Craig en Hannah borduren op hun debuut (gelukkig) voort op deze geweldige sound die zoveel herbergt: post-rock, trip hop. lo-fi, psychedelica. I’m Not Sorry, I Was Just Being Me is een prachtige en zorgvuldig samengestelde plaat, ideaal voor een druilerige zondagmiddag.  

 

12. Florist – Florist

Heb je je ooit afgevraagd hoe een duet tussen de regen en een gitaar klinkt? Prachtig, als je het aan Florist overlaat, het was minimaal het beste instrumentale nummer van 2022. De vergelijking met Big Thief is makkelijk en snel gemaakt, qua genre en herkomst, Florist is wat ons betreft dit jaar echter zelfs iets beter.

 

13. Eels – Extreme Witchcraft

Nauwelijks opgemerkte terugkeer van Mr. E. Voor album 14 werkte E. opnieuw samen met John Parish (o.a. PJ Harvey), waarmee hij gedurende de pandemie ideeën uitwisselde. Resultaat: een album met ijzersterke popliedjes waarvan je je afvraagt waarom dit niet constant op de radio wordt gedraaid….

 

14. Daphni – Cherry

Dan Snaith aka Caribou aka Manitoba aka Daphni heeft met Cherry een schatkamer voor de nacht geschapen. Four-tet achtige droomtechno, onderwater-achteruitspeldende-salsabands, dwingende beats en spacende synths. Je wil alleen maar dansen. Caribou is dood, lang leven Daphni! 

 

15.Kevin Morby – This Is A Photograph

Kevin Morby is de typische “artist artist”. Ontzettend degelijke platen maar wel vanuit de luwte. This Is A Photograph gaat over een blik op én een zoektocht naar het verleden dooroude foto’s te bestuderen en verhalen op halen, ingegeven door de angst voor de dood na een nare val van zijn vader. Met zeven studioalbums in negen jaar heeft hij een Bob Dylan-achtige productiviteit en ook (bijna) de kwaliteit. Niet onbelangrijk, hij maakt de banjo weer cool.

 

16. Angel Olsen – Big Time

Angel Olsen ging de samenwerking aan met één van onze favorieten, Jonathan Wilson, wat garant staat voor een Nashville-sound en hier en daar vleugje Fuzz. Een maand voordat Olsen deze plaat opnam overleden haar adoptieouders en kwam ze uit de kast. Deze wetenschap, maakt het tot een uiterst persoonlijke plaat, met melancholische country die raakt… .

 

17. Big Thief – Dragon New Warm Mountain

Meer van hetzelfde. Oerdegelijk, maar wellicht niet waar we heel veel zin in hadden dit jaar. Het blijft echter genieten van de stem van Adrianne Lenker en het vernuft en de verbluffende productie van de band uit Brooklyn. Misschien word het tijd een een Sgt.- Pepper-achtige switch in het repertoire?

 

18. Julia Jacklin – Pre Pleasure

Het openingsnummer schuurt, is dissonant, absoluut geen pleaser. Het is knap om op de rand van het betamelijke te balanceren, zonder er af te vallen. Waardoor dit nummer juist ontzettend groots wordt. Julia Jacklin timmert lekker aan de weg om een indie-grootsheid te worden als Feist.


19.
Ty Segall – Hello, Hi

Met de aankondiging van een nieuw Ty Segall-album komt er bij ons altijd een gevoel van enthousiasme tevoorschijn. Deze 14de (!!!) is een akoestisch uitstapje en dat maakt ons bijna nog enthousiaster, wetende dat het tevens akoestische ‘Sleeper’ een van onze favoriete platen van de afgelopen jaren is. Hello, Hi demonstreert voor de zoveelste keer wat een talent Segall is. Ook zonder alle fuzz blijven de liedjes recht overeind en komen de melodieën nog beter tevoorschijn.



20. Wet Leg – Wet Leg

“Simpele” liedjes, tikje onverschillig, dosis humor link en rechts, en erg aanstekelijk. het is de ideale band om de festivalgangers op te schudden op de zondagmiddag.



21. Kurt Vile – Watch my Moves

Bij Kurt Vile kun je al jaren heerlijk wegdromen op zijn kabbelende rifjes en zijn monotone stem. Misschien is Watch my Moves een beetje saai omdat het ‘de zoveelste’ met hetzelfde recept is, maar dat is uiteindelijk ook wat Vile heel goed maakt.  Hij was ook eindelijk een keer niet dronken/bedwelmd wat resulteerde in een fantastische concert in het Goffert Theater afgelopen zomer.