Bij zijn debuutalbum Kees Takeaway schreven we al dat Kees Draaisma het levenslied een nieuwe dimensie had gegeven: eerlijk, puur en doorspekt met humor. Afgelopen zomer zong het Valkhof in Nijmegen uit volle borst mee met het nummer Tinder van zijn debuutplaat, een teken dat Kees duidelijk hitpotentie heeft. Op zijn nieuwe album is Draaisma nog eerlijker en nog luier en laat hij het eten nu thuisbezorgen in plaats van dat hij het afhaalt.
Kees Draaisma (1980) is een voormalig skateboardheld, die helaas al op zijn 25ste door een enkelblessure moest stoppen. Oude fans hebben wellicht nog een VHS-tape liggen met beelden waarin hij zijn trukendoos opende. Gelukkig heeft Kees meerdere talenten. Naast skateboarden was muziek altijd een grote passie. Toen het skaten ophield, stortte hij zich volledig op de muziek om zijn energie kwijt te kunnen. “Geen dag zonder Bach” is zijn credo. Waar klassieke muziek voor Kees op een voetstuk staat, waagt hij zich zo nu en dan aan de ‘lichte muziek’ en is hij een enorme fan van Elliott Smith, wat je ook sterk terug hoort in zijn muziek.
In zijn teksten laveert Kees moeiteloos tussen thema’s als liefde, verdriet, depressie, humor en seks. Vaak gaat het over eenzaamheid en de overpeinzingen van een vrijgezelle veertiger die niet kookt, dikker wordt door medicijnen en vecht tegen zijn innerlijke demonen. Zo beschrijft het nummer Geen Idee de uitzichtloosheid van een depressie, GGZ de worsteling met medicijnen en de institutionele behandelingen, terwijl hij in Iedereen om je heen heeft al kinderen het contrast van een tinderende boer met kiespijn schets onder begeleiding van grunge-achtige gitaarpartijen.
Kees weet ook te verrassen met over-the-top feestnummers zoals Patty, zonder jou is er geen confetti en het humoristische Witte Kerst, dat op speelse wijze over masturbatie gaat. Het nummer Cognac beschrijft een date die volledig uit de hand loopt, met de onvergetelijke zin: “Waar is nou mijn broek?” Een hoogtepunt in het vrijgezelle bestaan op het album is Mijn lieve Anne, waarin Kees eindelijk zijn ware liefde lijkt te hebben gevonden: “Ben onder de panne bij Anne”. Het is een kleurrijk boek, met ook een aantal zwarte pagina’s.
Het nummer Linda valt op door de naam “Linda” als een soort muzikale echo door het nummer heen te larderen, bijna als een moderne Scatman. In GGZ klinken er stemmen van schimmen op de achtergrond en eindigt het met dramatische klokken, wat de sfeer prachtig versterkt. Hoewel zijn teksten in de wat lichtere nummers soms lichtvoetig lijken, moet je Kees’ muzikale talent en vernuft niet onderschatten. De nuances in zijn melodieën en de heerlijke ska-achtige riffs maken zijn muziek een genot om naar te luisteren. Kees is echt gegroeid, en niet alleen in de breedte. Bovendien heeft hij een geweldige band om zich heen verzameld, die live een waar feest van zijn optredens maakt en zichtbaar geniet.