Het is toch wat met dat Volendam en muziek. De ene na de andere artiest lijkt uit het dorp te verrijzen. Waar de palingsound geheel niet in mijn straatje – of die van Case Mayfield – ligt, mogen we echter een echt talent bijschrijven in de analen van Volendamse muzikanten. Case Mayfield heeft met zijn album, The Many Colored Beast, een fantastisch debuut afgeleverd. Ingetogen, puur en klasse.
Bio
Case Mayfield (24) heet eigenlijk Kees Veerman, niet alleen met zijn artiestennaam heeft hij afscheid genomen van het Volendamse, ook met zijn muziek. Sinds 2010 heeft Mayfield twee EP’s uitgebracht, enkele nummers zijn ook op het debuutalbum The Many Colored Beast verschenen. De albumtitel is afgeleid van het nummer 4 + 20 dat op Déjà Vu staat van Crosby, Stills, Nash & Young. De albumcover is het resultaat van zijn nachtelijke hobby wildkrijten. Dat is een soort graffitispuiten voor wat minder vandalistisch ingestelde personen. Je moest toch iets in Volendam.
Het was een kleine twee jaar geleden dat ik voor het eerst een nummer van Case Mayfield hoorde. Het was Alright Louise van zijn EP Case Mayfield. Het is zo’n nummer dat iedere artiest ooit hoopt te schrijven. De perfecte vertolking van een emotie. Het klinkt als een simpel concept, een man met een gitaar, maar het heeft hoge schoonheid. Het klonk op de EP zo ontzettend puur, alsof het de eerste keer was dat het nummer gespeeld werd, recht uit het hart. Dit nummer is met een aantal kleine aanpassingen ook verschenen op zijn debuutalbum. Deze plaat ligt al een tijdje op de plank en Mayfield heeft al materiaal klaarliggen voor twee opvolgers, die hij het liefst dit jaar nog uitbrengt. Naar verluid komt er ook nog een electro-dubsub project. Hij heeft zijn carrière de afgelopen jaren zorgvuldig opgebouwd in het live- en huiskamercircuit, dus in de slipstream van zijn debuutalbum wil hij nu waarschijnlijk losbarsten met alle creativiteit die hij bezit om zijn plek te veroveren.
Verdieping
Op de EP’s was het vooral Mayfield en zijn gitaar. Kaal, maar knus. Op The Many Colored Beast heeft hij een hele band achter zich. De intimiteit van zijn nummers wordt daardoor echter niet verpest, het geeft een extra dimensie aan de muziek. Zo zorgt de slidegitaar in een aantal nummer voor een goede westernsfeer, is Tomorrow is My Slavename door de drums, de baslijn en de subtiel bespeelde elektrische gitaar een zeer indringend en dreigend nummer en is de gitaarsolo in het slotnummer Crooked Waits de kers op de taart. Het zorgt voor afwisseling en spanning op de plaat, waar ruimte is voor “klassieke” balades en wat experimentelere nummers. Dan komt nog de stem van Mayfield die vooral in de tokkelnummers zoals Alright Louise volledig tot zijn recht komt. Het is zuiver, breekbaar en doet soms denken aan Damien Rice meets Ray LaMontagne.
Ook al is Mayfield nu woonachtig in Amsterdam, zorgt hij er eigenhandig voor dat Volendam niet alleen maar bekend staat om Japanse toeristen, palingmeuk en dikke keepers, maar om schitterende muziek die aanleunt tegen Ryan Adams en dat is een enorm compliment.