Will Oldham, beter bekend als Bonnie “Prince” Billy, heeft met zijn nieuwste album, The Purple Bird, nieuw werk afgeleverd dat zijn unieke mix van folk en country verder verkent. Het album is het resultaat van een samenwerking met producer David “Ferg” Ferguson en een indrukwekkende lijst van sessiemuzikanten uit Nashville. Oldham, die sinds de jaren ’90 actief is, staat bekend om zijn introspectieve teksten en authentieke vertelstijl. Met The Purple Bird keert hij terug naar die roots, met misschien een paar niemandalletjes op een verder sterk album.
Een van de mooiste nummers op het album is “Sometimes It’s Hard to Breathe”. Dit nummer verkent thema’s van existentiële worsteling en de complexiteit van het menselijk gevoel. De ingetogen insturmenten en Oldhams emotionele voordracht creëren een sfeer die zowel troostend als confronterend is. Een ander hoogtepunt is “London May”, een nummer dat oorspronkelijk werd geschreven voor de horrorfilm Night of the Bastard, waarin muzikant en acteur London May een rol speelde. Oldham en May zijn al sinds de jaren ’80 bevriend, en dit nummer is een eerbetoon aan hun langdurige vriendschap.
Op die positieve noot na, is het album over het algemeen niet echt een lofzang op het leven en gaat Oldham donkere thema’s niet uit de weg. In het nummer “Downstream” lijkt hij te reflecteren op de vergankelijkheid van het leven en de onvermijdelijkheid van verandering. De subtiele banjobegeleiding en zachte harmonieën geven het lied een dromerige, bijna etherische kwaliteit, waardoor het voelt als een muzikale overpeinzing over tijd en verlies.
Een van de laatste nummers is, “Is My Living in Vain”. Met een soulvolle benadering en harmonieën die doen denken aan gospel, stelt hij de vraag of zijn inspanningen en lijden een diepere betekenis hebben. De combinatie van ingetogen instrumentatie en de hartverscheurende vocalen maakt dit een van de meest ontroerende momenten van het album. Om vervolgens met “Our Home” terug te keren naar echte porch-country met banjo’s, wasbordjes, en alle voordelen die je in dit genre kunt verzinnen. Kortom, het is weer een typische Bonnie “Prince” Billy.