Jonathan Wilson – een artiest die we bijna verafgoden – blijft ons steeds weer verrassen met zijn unieke creaties. Zijn muziek dompelt ons op momenten onder in de betoverende sfeer van Laurel Canyon uit de jaren ’60/’70, en zijn liveoptredens zijn simpelweg een genot, met ouderwetse solo’s die ons herinneren aan een tijd waarin solo’s werkelijk een kwartier mochten duren.
Na zijn tour als gitarist bij Roger Waters’ wereldtournee na zijn laatste album en het opnemen van een album voor Father John Misty, komt Wilson nu met “Eat the Worm”, een album dat opnieuw zijn voortdurende evolutie als artiest toont. Waar zijn eerste twee albums, “Gentle Spirit” en “Fanfare”, duidelijk beïnvloed waren door het Pink Floyd-tijdperk, heeft hij sindsdien het experiment verder opgezocht. Op dit album verkent hij diverse stijlen en reist hij langs zijn muzikale helden, variërend van Bonamassa en Charlie Parker tot Hank Williams. Wilson bespeelt bijna alle muziekinstrumenten zelf , en dit doet in zijn eigen Fivestar Studio. Voor de arrangementen heeft hij de samenwerking met Drew Ericksson (Lana del Rey – Blue Bannister) opgezocht, wat resulteert in bombastische arrangementen die toch subtiel aanvoelen door de doordachte productie.
Het nummer “Ol’ Father Time” valt op door zijn kalme sfeer, verrijkt met het delicate geluid van een klavecimbel en dromerige zang. Het tweede nummer, geïnspireerd door Bonamassa, roept de intense sfeer op van Portishead’s “Machine Gun”. “The Village is Dead” lijkt dan weer een disco nummer, wat de diversiteit van het album benadrukt.
Opmerkelijk is ook de aanwezigheid van onze Nederlandse Iceman, Wim Hof, in het gelijknamigenummer, een heerlijke Latin-spaceachtige sfeer door de spaanse gitaar en dromerige synths. “East LA” is dan weer een ballade met verhalende tekst die niets aan de verbeelding overlaat. De afsluiter “Ridin’ in a Jag” zit vol met prachtige strijkarrangementen die het refrein ondersteunen en laat het album van groots naar klein eindigen.
“Eat the Worm” is niet eenvoudig in één genre te vatten, maar Wilson draagt het als een samenhangend geheel en is met vlagen weer geniaal op deze avontuurlijke en verrassende muzikale reis.