Beth Gibbons is één van onze favoriete artiesten, het werk dat ze met Portishead gemaakt heeft, zit inmiddels in ons DNA. Er zijn dagen dat we haar als de Godin van de muziek vereren, alles dat ze aanraakt verandert in goud en dat is bij haar debuutalbum niet anders. Geduldig moesten we zijn met 4 albums in de afgelopen 30 jaar..
Haar langverwachte solo-album Lives Outgrown is een diep ontroerend werk dat haar artistieke transformatie markeert. Gibbons brengt op dit album een persoonlijk, introspectief geluid dat zich losmaakt van haar triphop-verleden met Portishead. De thematiek is intens, met nummers over verlies en ouder worden, als een reflectieve reis door melancholie en hoop.
De arrangementen zijn rijk en gelaagd, met strijkers, blazers en ontzettend vernuftig op elkaar afgestemd, producer James Ford speelt wel twintig verschillende instrumenten, maar er is nergens een noot teveel. Het is met zoveel aandacht gemaakt alsof het in alles perfect moest zijn om Gibbons in al haar grootsheid te laten stralen. Tracks als “Floating on a Moment” en “Whispering Love” tonen Gibbons’ talent – zoals in Glory Box – waar ze rauwe emotie en technische verfijning perfect combineert, het is zowel kwetsbaar als groots. Ander hoogtepunt is “Rewind,” waarin krachtige percussie en een weelderige muzikale textuur samensmelten en vleugjes Portishead naar boven komen. Live was dit een van de meest bijzondere concerten in jaren. In july op DTRH. Gaat het zien.