Mei, de maand dat we één van de grootste grunge helden verloren aan zichzelf. Het compleet onverwachte overlijden van Chris Cornell deed met weemoed terugdenken aan de begin jaren negentig. Droevig. Maar de maand mei is de voorbereidingsmaand voor het festivalseizoen, de regen na de zonneschijn.
Millionaire – Sciencing
Wie had dat gedacht?!! Na meer dan tien jaar is Millionaire terug met een nieuwe plaat! De leden van Belgisch coolste band gaven andere muzikale projecten de voorkeur (o.a. Mark Lanegan Band, Evil Superstars, Eagles of Death Metal, Creature With The Atom Brain, Broken Glass Heroes) en bliezen na 2006 Millionaire nooit meer nieuw leven in. Of ze nu ook echt weer allemaal bij elkaar zijn gekomen is een nogal twijfelachtig, want het lijkt meer op een project van frontman Tim Vanhamel. Hij reisde naar Costa Rica om daar Sciencing op te nemen, een frisse plaat waarop hij, eerlijk is eerlijk, de ietwat weirde Millionaire-sound weer haarfijn oppakt. Het zware geluid van het door Josh Homme in 2005 geproduceerde Paradisiac is nu afwezig. Super aanstekelijke riffs, Vanhamels typische zang, stonerrock, electronica en kleine touches met funk, pop en jazz komen allemaal voorbij op deze aangename verrassing. Kortom, Millionaire, al dan niet compleet, is terug!
Burial – Subtemple/Beachfires
Meer dan tien jaar geleden was dubstep nog een genre waar je mee thuis kon komen. Experimenteel, donker en vernieuwend. Burial schaafde de definitie van het genre destijds eigenhands bij door met stiltes, kille beats en sferische samples een intense spanning te creeren. Dubstep werd daarna grotendeels verkracht, uitgemergeld, uitgebuit en bij het oud vuil gezet. Burial behield echter zijn mystiek en gaat gestaag door met het uitbrengen van muziek. Op deze nieuwe release heerst vooral het minimalisme en worden beats compleet achterwege gelaten. Subtemple kent de vreemdste geluiden. In de verte lijkt af en toe een metro te rijden, terwijl samples van neerkomend water en flarden vocalen en ongemakkelijke klapjes erdoorheen flitsen. Wanneer iemand dan ook nog gaat draaien met een bougiesleutel en een angstaanjagend thema wordt ingezet is de sfeer wel gezet. Beachfires is zelfs nog spookachtiger en lijkt opgenomen in een klooster from hell. Gure winden, kraak en geruis en vooral veel intense momenten van stilte. Burial klinkt nog steeds experimenteel en extreem donker, maar in niets lijkt dit nog op dubstep. Maar het zijn ook geen soundscapes of ambient. Cinematisch minimalisme misschien?!?!
Crossing Avenue – Malandra
Jonge Italiaanse honden die debuteren onder de hoede van Donato Dozzy en Neel (Voice From The Lake). Laatsgenoemden lanceerden vorig jaar Spazio Disponibile (‘beschikbare ruimte’). Via een eigen label, een eigen studio en een vaste clubavond in Rome creëerden zij een plaats waar vrijheid moet zegevieren. Bevriende artiesten worden uitgenodigd voor DJ- of live-sets en kunnen op elk gewenst moment op de avond hun steentje bijdragen. En dan is daar dus nog een studio waar diezelfde artiesten naar hartelust los kunnen gaan. Crossing Avenue ligt in het verlengde van de stijl van Dozzy en Neel. Hypnotiserende techno met een hoog BPM in Malandra en Rimbalzo, terwijl Crucial en No Coasts nadrukkelijk refereren aan het meeslepende en iets rustiger werk van het Voices From The Lake-project.
Mark Lanegan Band- Gargoyle
De onvermoeibare rockgod Langean heeft weer een nieuw album uitgebracht, zijn tiende soloplaat, maar ergens in de vijftig als je de samenwerkingen en eerdere band meetelt. Als warme broodjes blijft hij ieder jaar één of meerdere platen uitbrengen. Lanegan staat bekend om zijn zware whisky stem, het doet denken aan Tom Waits die een nacht flink heeft doorgetrokken. Hij heeft misschien niet een groots bereik met zijn stem, maar weet de luisteraar wel te hypnotiseren. Vanaf Blues Funeral gebruikte Lanegan ineens elektronische beats in zijn muziek, iets wat eerder ondenkbaar leek bij een rocklegende als Langegan. Waar het goed uitpakte op die eerdere plaat, is juist de kracht van Lanegan – zijn stem – nu wat naar de achtergrond geschoven. Het is soms zoeken naar Lanegan tussen de synts en de beats, en dat is voor de liefhebber wel even slikken. Echter het heerlijke Sister en Beehive zijn een waardevolle toevoeging aan de rijke bibliotheek van onze held.
Feist – Pleasure
Feist maakt al jaren steengoede platen, liefelijk, klein en gekenmerkt door haar wonderschone stem. Dat liefelijke heeft ze bij haar nieuwe album Pleasure ingeruild voor net iets meer pit. Het is een interessante kant die ze ook liet zien in samenwerkingen bij Bitch Lal Lap, Broken Social Scene. Hoogtepunt van de plaat is een van de laatste nummers I’m not running Away, waar ze zichzelf begeleidt met een heerlijk gitaarpartij (Les Paul <3) in een nummer over kapotte liefdes… De ideale soundtrack voor een zwoele zomeravond op een festival.