Django Django – Glowing in the Dark
Ondanks de bergen van sneeuw die voor de deur lagen, waande ik me bij de eerste tonen van de nieuwe plaat van Django Django op een zonovergoten festival, biertje in de hand en heerlijk wegdromend op de psychedelische surfpop van deze Schotse band. Het album opent met Spirals waar hevige gitaarpartijen en hypnotiserende synths de toon zetten, om vervolgens met een subtiel psychedelisch orgeltje je echt op de Django-vibe mee te nemen. De plaat was al opgenomen voor de pandemie, en heeft een jaar op de plank gelegen, uitstel naar uitstel tot de uitzichtloosheid omsloeg in ’toegeven’ en de plaat uitgebracht werd.
In 2012 bij het debuut waren we erg enthousiast over dit nieuwe bandje – in de slipstream van The Temples, ALT-J, Allah-Las – een wat gehypete, maar ideale festivalband. De opvolgers konden ons minder bekoren, maar Glowing in the Dark is weer helemaal in lijn met het zelf getitelde debuut. Hoogtepunt van het album is Waking Up met femme fatale Charlotte Gainsbourg. Een verrassend goed experiment van de tweestemmigheid waarbij ik af en toe aan Mark Lanegan & Isobel Campbell moet denken, maar dan de psychadelisch variant. Een moment op het album waar de surfrockers muzikaal hun UK-roots laten spreken. Een vermakelijk album, met hier en daar een niemendalletje.
Uiterst dansbaar is overigens de Hot Chip remix van Glowing in the dark.
Madlib – Sound Ancestors
Madlib is een duizendpoot. Producer, MC, multi-instrumentalist, beatmaker. Zijn Quasimoto-alias is cult, net als zijn album met J Dilla en wat te denken van ‘Madvillainy’, dat meesterwerk met de pas overleden MF Doom? Maar wellicht is zijn voornaamste en belangrijkste kenmerk dat van digger. Zijn manier van naar muziek luisteren, dat absorberen en verwerken is uniek. Hij boort zich een weg door de (vergeten) muziekgeschiedenis en weet DE momenten eruit te pakken, centraal te zetten en opnieuw tot leven te brengen. Het is in principe eenzelfde idee als DJ Shadow met Endtroducing voor elkaar kreeg. Iets unieks creeren met bestaand materiaal. En in de woorden van Shadow wanneer hij spreekt over crate digging: It’s not gonna make a bad DJ good, but it’ll make a good DJ better.
Met ‘Sound Ancestors’ komt er (eindelijk) weer eens een solo album. Niet dat dit op initiatief van Madlib is uitgekomen. Kieran Hebden aka Four Tet is verantwoordelijk voor de samenstelling, editing en het combineren van alle (honderden) beats, loops, experimenten en ideeen die hij gedurende de afgelopen jaren van Madlib doorgestuurd kreeg. Het resultaat van deze samenwerking is een wondere reis door Madlibs wereld. Four Tet heeft magistraal geselecteerd en een 40 minuten durende sonische reis gemonteerd die alle kanten opvliegt terwijl het tegelijkertijd een perfect geheel is. Een reis waarbij niet tussentijds in of uit moet worden gestapt. ‘Sound Ancestors’ behoedt de razende (soms krankzinnige) wisselingen van ideeen die Madlib ook aanhoudt in bijvoorbeeld zijn Medicine Shows. De lo-fi beats, dan weer complexe drumpatronen, soul, dancehall, psychrock en natuurlijk jazz, samples die heen en weer vliegen maar ingenieus ingeplakt zijn, of de dikke hip hop die overvloeit in een flamenco-intermezzo. Four Tet werkt hier als katalysator en heeft rust aangebracht, een warme deken over de brij van ideeen.
Sound Ancestors is de optelsom van 2 verwante zielen. De ware potentie van Madlib, voor zover dat al niet meer dan duidelijk was, wordt hier door Four Tet naadloos blootgesteld en onderstreept. 1+1 is hier 3, en dat staat weer gelijk aan een dikke 10.
SJ Hoffman – Sweet Seclusion
Het kan verkeren. SJ Hoffman is de artiestennaam van Steven Borgerhoff, een uitgever die besloot om op zijn 43ste te beginnen met muziek uitbrengen. Met twee singer songwriter albums in twee jaar en nu weer eroverheen een iets meer experimenteel album in samenwerking met multi-instrumentalist Clairval laat SJ Hoffman er geen gras over groeien. Het album bestaat veelal uit korte nummers, ideeen, schetesen en soundscapes die veelal beinvloed lijken door het coronajaar 2020. Centraal staat de zes minuten durende cover van Sky And Sand, met de spaarzame beat en de prachtige zang van Annelies Tanghe. maar de nummers eromheen maken eigenlijk meer indruk. Listen Like You Mean, met het prachtig ingetogen gitaarspel, het melancholische The Swirling Sound of Misunderstood en het geniale I Need More Space, met zijn wankele treuzelende piano. Sweet Seclusion is een wonderschoon kluizenaars-album.
Nick Cave & Warren Ellis – Carnage
Een van de laatste concerten die ik bijgewoond heb was de Red Hand Files van Nick Cave. Het was een soort college tour, waarin het publiek vragen kon stellen en Cave op zijn piano verzoekjes deed. Een fantastische en intieme ervaring. Gezien de tour daarna moest staken vanwege alle beperkingen, trok Cave zich terug met adjudant en muzikaal geweten van de Bad Sees, Warren Ellis. Ondanks de donkerte van het album, is het niet zo ‘zwaar’ als de voorgaande twee albums Ghosteen en Skelleton Tree, waarin vooral het verlies van zijn zoon doorklinkt, maar veel meer een muzikale reis. Met een bizarre mix van koortjes, elektronica en strijkers, openen Cave en Ellis hun wonderlijke muziekwereld op Carnage. Een filmische beleving waarbij er veel ruimte is voor experiment. Een door en door bijzonder album, waar je echt voor moet gaan zitten.
There are some people trying to find out who
There are some people trying to find out why
There are some people who aren’t trying to find anything
But that kingdom in the sky
In the sky
Verdere de moeite waard om te luisteren, Cassandra Jenkins, Katy Kirby, Vinyl versie van S10’s Vlinders, Tindersticks