FU Manchu – Clone of the Universe
Zonder twijfel is Fu Manchu een van de grote namen binnen het stonerrock-genre. De ingredienten zijn sinds 1985 niet immer dezelfde. Splijtende fuzz-riffs, stampende ritmesectie en zanger/gitarist Scott Hill die op zijn kenmerkende manier verhalen aanhaalt over Californische stranden, vrouwen met vreemde tatoeages en auto’s die de drempel niet overkomen. Vermoedelijk zal Hill de literatuurprijs daar niet mee winnen, maar het totaalplaatje van Fu Manchu heeft een ongekende aantrekkingskracht en al menig klassieker opgeleverd (Chevy Van, California Crossing, Eatin‘ Dust, Evil Eye etc.). Inmiddels is Fu Manchu een ouwe-lullenband, maar desalniettemin is nieuw album Clone of the Universe prima te verteren: de motor draait nog steeds op volle toeren. De fuzz, de solo’s en zang zijn nog altijd een feest voor de liefhebber en de sound is nog steeds ongevenaard. En dan is er nog slotnummer ‘Il Mostro Atomico‘, een sluitstuk van bijna 18 minuten. Een lange jam, in Californische woestijnstijl met genoeg ideeen voor een volgend album.
https://www.youtube.com/watch?v=hP0bR7vpRVM
Flying Horseman – Rooms / Ruins
Onbegrijpelijk eigenlijk, hoe Flying Horseman al jaren kwaliteitsplaat op kwaliteitsplaat stapelt, ook wel erkenning krijgt in de kunstwereld, maar een groot publiek eigenlijk nooit echt heeft kunnen bereiken. Wellicht heeft het ermee te maken dat, alhoewel toegankelijk, de muziek immer donker is. De nieuwe plaat Rooms / Ruins draai je laat op de avond en in de nacht, met zijn stemmige sfeer en meeslependheid. Experiment wordt niet geschuwd, maar de kracht van deze muziek is vooral te vinden in subtiliteit en langzaam voortstuwende structuren die steeds verder onder je huid kruipen. En was Flying Horseman in het begin een solo-project van Bert Dockx, waarin tokkelende gitaar en zang centraal stonden, nu is het echt een volwaardige band, met Dockx als editor en eind-redacteur. Er is ruimte voor interessante ritmes (waarbij de Chileense afkomst van de drummer zeker een rol speelt), en het gaat van sober naar supereclectisch en af en toe is er zelfs ruimte voor een onverwacht gierende solo. Al met al drijft Rooms / Ruins op zijn bijzondere en intense stemming, en in die poel is het goed toeven.
Mark Lanegan & Duke Garwood – With Animals
Een vreugdesprong maakten we toen het nieuws ons bereikte dat Mark Lanegan én Duke Garwood weer een album gingen maken. De vorige samenwerking Black Pudding (2013) was destijds van een exceptionele schoonheid, een tango tussen Garwoods virtuoze gitaarpartijen en Lanegans kenmerkende stem. In de opmaat naar With Animals bracht Garwood vorig jaar een soloalbum uit Garden of Ashes (#1 Eindlijst 2017), waarin het weer duidelijk gemaakt werd dat hij veel meer kan dan gitaarspelen. Op With Animals is Garwood echter weer de muzikale begeleider, en Lanegan de onmiskenbare zanger, het album is grotendeels ontstaan in het hoofd van Garwood, die thuis tokkelend op zoek ging naar nieuwe melodieën en vondsten, met Lanegans stem in zijn gedachten om ze later samen te laten komen.
“Over the years, we’ve recorded together and apart. This time, I started this record alone, with many animals as company. It flowed, I set to work and out it came. Our music is instinct, there is not much talking about it, just creating. I think that if you are at peace with your work, and feeling it right, it flows, and can feel “easy.” Music isn’t meant to be hard. Though sometimes it can burn you to ashes. Making music for a singer, so they can inhabit it with a song means hitting the right soul buttons. There is no hit without a miss. It is a healing record, for us the makers, and for the listeners. It grows natural. We are gardeners of sonic feelings.”
Het is wellicht verbeelding maar hij lijkt alsof Lanegan de nummers met extra liefde behandeld. Niet dat hij normaal erg flamboyant is, maar het lijkt alsof hij de nummers voorzichtig wil aanpakken om het werk van Garwood niet teniet te doen. In het gelaagde kabbelende nummer My Shadow Life zit een ingetogenheid, alsof hij niemand wakker wil maken uit een fijne droom. Het album is – zoals te verwachten is – erg donker, maar zo fijntjes en met vernuft gemaakt. Het is weer een pareltje in de indrukwekkende Lanegan collectie. Ze zijn samen te zien op 10 oktober in Tivoli.
Damien Jurado – The Horzion Just Laughed
Damien Jurado is inmiddels toe aan zijn 13e studioalbum, een ongekende productiviteit. Van zijn meest recente platene vond ik de Maraqopa-trilogie wat moeilijk te verteren. Het ging alle kanten op, psychedelica, elektronische invloeden, en nog een aantal registers. Voor mij was Jurado juist heel goed in klein zijn, zoals in het hartverscheurende Sheets dat nog iedere week wel voorbij komt op mijn installatie. Ik vond dat hij zijn kracht verloor in het grootse van die plaat, terwijl het muzikaal eigenlijk best interssant was. Ondanks mijn ‘deceptie’ bleef het een artiest die ik met bovenmatige interesse volg, en na de trilogie lijkt het alsof hij op The Horizon Just Laughed een nieuwe balans gevonden heeft. Het is soulvol (Random Fearless), en funky (Florence Jean) met vernuftige orgeltjes, en met de kracht van de ogenschijnlijke oppervlakkigheid in een nummer als Marvin Kaplan ontstijgt hij wel de standaard-singer-songwriter.
Nu volg ik Jurado al enige tijd, een vrolijke man is het niet, interviews voorafgaand aan dit album laten ook blijken dat het niet echt goed ging met hem.
“Het ging niet goed met me. Emotioneel, mentaal, lichamelijk en psychologisch. Straight overboard. Een tour door Europa was kansloos. In plaats daarvan bleef ik thuis en bezocht ik intensief dokters en psychiaters. Nu voel ik me beter, en dat is best wel recent, twee maanden maar. Een vriendin van me vroeg laatst: ben je niet bang dat als je weer lekker in je vel zit, je muziek daar onder zal lijden? Daar ben ik op een bepaalde manier wel bang voor. De beste muziek, Elliott Smith en Nirvana bijvoorbeeld, komt voort uit worsteling.”
Waar ik het volledig eens ben met bovenstaande uitspraak over de beste muziek(Elliot Smith en Nirvana), merk ik in de nummers niets van Jurado’s problemen, er zit juist hoop en een soort optimisme in de plaat dat ik niet van hem ken. Misschien dat hij het licht aan het einde van zijn tunnel bezingt? Ik kan in ieder geval weer genieten van de volgende parel in het oeuvre van Jurado.
https://www.youtube.com/watch?v=iJPApm6U2HY