Vanwege het aanstaande festivalseizoen staat april staat meestal bol van de nieuwe platen. Daardoor hebben we jammergenoeg meer niet dan wel geluisterd. Deze maand drie aanraders die zich in het verleden hebben bewezen en al jaren favoriet zijn bij de kluisteraar. En alledrie stellen ze met hun nieuwe platen allerminst teleur!
Actress – AZD
Actress (Darren Cunningham) heeft tussen 2010 en 2013 mijn oren gedomineerd. Met Hazyville creeerde de producer een eigen techno-wereld met grijze uitgeholde landschappen. Vervolg Splazsh leek nog het meest op een ruimtereis naar een onbereikbaar universum; een tijdloos meesterwerk waar onbeschrijflijke dingen gebeurden. Derde album R.I.P. was een aangename evolutie van de Actress-sound, welke meer richting ambient trok. Daarna kondigde Cunningham zijn afscheid aan met als laatste zucht Ghettoville. Jammergenoeg was het beste aan Ghettoville het feit dat eerste album Hazyville eindelijk op vinyl werd uitgebracht. De muziek bleef teveel steken in vage schetsen van ideeen, en verdween samen met Cunningham in de vergetelheid.
Het onverwachte nieuws begin dit jaar dat er toch een nieuw album aan zat te komen zorgde wel voor reuring. Die opwinding blijkt nu niet voor niks. Actress is uit zijn as herrezen, lijkt het licht gezien te hebben en komt met AZD ijzersterk terug. Een album vol nummers die allemaal ergens tussen Hazyville, Splazsh en R.I.P. staan. Zo is FANTASYNTH typische hazy Actress-techno, single X22RME knalt als Splazsh’s Let’s Fly en rookgordijn BLUE WINDOW ademt alles wat Actress is. Maar AZD klinkt niet achterhaald. Cunninghams muziek is nauwelijks tijdgevoelig en kent opeens weer een ongelooflijke dosis inspiratie, zelfs als hij zijn beats reduceert tot soundscapes. AZD is een totaal onverwachte aangename verrassing, en zal de komende maanden zonder twijfel uit mijn boxen blijven knallen.
Timber Timbre – Sincerely, Future Pollution
Een fuifnummer is Timber Timbre nooit geweest. Serieuze boodschappen in een rustige, akoestische maar meeslepende en vaak naargeestige setting, met de kenmerkende stem van zanger Taylor Kirk als blikvanger. Sincerely, Future Pollution is echter een tikkeltje anders, en het is wel een leuke verandering. Kirks stem is nog steeds aangenaam aanwezig, maar de band klinkt opeens heel erg ’80’s en op een nummer als Grifting klinken ze zelfs (hoe verzin je het) funky. Het lijkt alsof David Lynch achter het mengpaneel heeft plaatsgenomen en dat heeft geresulteerd in een hele leuke plaat.
Clark – Death Peak
Chris Clark is een echte oude rot in het vak. Zo’n rare electronica-knutselaar die ergens in het begin van de jaren 2000 floreerde bij het destijds superspannende Warp-label. Warp en Clark zijn inmiddels uitgegroeid tot instituten in de electronica en elkaar al die jaren trouw gebleven. Clarks achtste album Death Peak is een logisch vervolg in zijn oeuvre. Knip- en plakwerk, vette synths, techno-, trance- en drum ’n’ bassritmes vliegen vol energie langs je heen. Een aspect is op Death Peak nieuw. Waar op zijn vorige albums nauwelijks vocalen te horen waren, heeft hij ze nu in elk nummer gebruikt. Nauwelijks mooie zang natuurlijk, dat is niet des Clarks, maar vooral lekker stukgehakte, verdraaide en door de mangel gehaalde vocalen die soms nauwelijks nog als zodanig te herkennen zijn. Heerlijk energievol album!