Omdat het einde van 2011 in zicht is en we pas in november van dit jaar begonnen zijn, willen we toch nog wat sterke albums die we zelf pas laat ontdekt hebben of die het meer dan waard zijn om nog even onder de aandacht te komen hier plaatsen. Niet heel actueel, meer zeker niet minder mooi! Daarom: Gillian Welch met The Harrow & The Harvest.
Talent
De zangers Gillian Welch (New York, 1967) is een groot muzikaal talent. Ze combineert stijlen als americana, bluegrass, country en folk. De laatste jaren is ze veel samenwerkingen aangegaan, met onder anderen Jay Farrar, The Decemberist en Ryan Adams. Voor de film O Brother, Where art Thou?, van de gebroeders Coen, schreef onder anderen Welch de muziek, waarvoor ze een Grammy ontving. Haar ster was rijzende, maar na Soul Journey dat in 2003 verscheen was het acht jaar stil rond Welch. Het lukte niet om nummers te schrijven, juist die bekendheid zorgde voor een zoektocht naar haar sound waardoor niets lukte. Wel verscheen ze op The King is Dead van The Decemberist en was ze belangrijk op het album van de band van haar partner The Dave Rawlings Machine. Waar velen bang waren nooit meer iets van Welch als soloartiest te horen is het haar uiteindelijk toch gelukt om een prachtig album af te leveren, haar vijfde inmiddels.
Cowboys&Booze
The Harrow & The Harvest is op het eerste gehoor een zeer ingetogen album. Welch en partner Rawling beiden met een gitaar en af en toe bijgestaan door een banjo. Veel meer is het niet. Het heeft een beetje de sfeer van Neil Young op Harvest. Op het oor makkelijk maar zo ontzettend geraffineerd gemaakt. Naast gitaarspel ondersteund Rawling zijn eega met de tweede stem. Bij iedere luisterbeurt groeien de nummers, de ingetogen en soms treurige stem van Welch pakt je vast en laat je niet meer los. Waar country en folk steeds meer de pop kant opgaan, keert Welch deels terug naar de roots van de country. Niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel. De Horses, Daggers en Whisky komen veelvuldig langs. Het openingsnummer Scarlet Town is daar een goed voorbeeld van. Door de capo ergens op de 7e fret te zetten creëren Welch en Rawling een echte country sfeer. Waar je af en toe alleen Welch wilt horen en niet persé de tweede stem van Rawling nodig hebt, zijn de zanglijnen in dit nummer echt geweldig en geeft het diepgang.
Het hoogtepunt van het album is het nummer Tennessee. Het meer dan zes minuten durende nummer gaat over een verkeerde liefde die ze wilt verlaten. Met de schitterende frase; Why can’t I go and live the life rightly?/Why can’t I go back home to apple pie?/Cause your affront to my virtue was a touch too much/But you left a little twinkle in my eye. Zie hieronder de fantastische live vertolking.
The Harrow & The Harvestis een album dat je niet loslaat. Tien schitterende nummers houden je vast van begin tot eind. Dus pak je wiegstoel, zet je cowboyhoed op, of zoek naar de dichtstbijzijnde saloon en laat je door Welch meenemen naar de prairie.