Het jaar is nog maar jong, maar nu al hebben we een schitterend album van eigen bodem dat mee gaat dingen naar de eindlijsten, namelijk Heavy Flowers van Blaudzun. Deze man – die met zijn zwarte verschijning vaak De Wereld Draait Door siert – heeft zijn typische melancholische nachtmuziek achter zich gelaten en is overgegaan naar muziek voor de namiddag/avond.
Bio
Johannes Sigmund speelde jarenlang in bandjes op de achtergrond. In 2006 besloot hij solo te gaan en ging hij de singer-songwriter kant op. Hij nam de geweldige naam aan van een Deense wielrenner uit de tijd van Zoetemelk, namelijk; Blaudzun. Zijn liefde voor wielersport is terug te zien in de documentaire Il Lombardia. Het zegt iets over de kwaliteiten die deze man bezit, want zelfs Mart Smeets had geen kritiek op zijn de manier van filmen of het eventueel aanwezig zijn van een script. Hij was vol lof en dat gebeurt niet vaak bij Smeets.
Blaudzun genoot sinds zijn debuut in 2006 al enige aandacht binnen de scene, maar zijn echte doorbraak komt misschien wel door DWDD en zijn prachtige vertolking van Shout van Tears for Fears. Vaak mocht hij in DWDD zijn ding doen en kreeg daardoor lichtelijke bekendheid, met dit derde album ligt de rest van Nederland wellicht aan zijn voeten. Bij zijn debuut vond Blaudzun vooral dat hij nachtmuziek maakte, hij had niet meer nodig dan zijn indrukwekkende stem en een gitaar. De plaat was naar eigen zeggen zelfs niet geschikt om voor tien uur ’s avonds te luisteren. Zijn voorkomen in zwarte kleren met zijn enorme bril versterkte dit gevoel van het nachtwezen. De opvolger – Seadrift Soundmachine – was al wat voller met meer begeleiding, maar nog steeds erg zwaar.
Verdieping
Heavy Flowers gaat over de schoonheid van vergankelijkheid en verval, een passend thema in 2012 aangezien de wereld schijnt te vergaan. Het is een twijfelachtige eer om de soundtrack voor de Apocalyps te schrijven, maar laten we tot die tijd dan maar genieten van de schone klanken. Ondanks het thema van het album heeft Blaudzun voor zijn doen een vrolijke plaat gemaakt, de nachtmuziek is verruild voor muziek op een mistige dag waar één keer de zon doorbreekt bij het nummer Solar.
Wauw. Dat was het eerste wat ik dacht na de eerste luisterbeurt van Blaudzuns album. Waar ik vorige albums van hem nog een beetje zeurderig of iets te melancholisch kon vinden, kan dit album mij vanaf seconde één bekoren. Blaudzun gebruikt verschillende instrumenten en attributen om zijn muziek wat meer diepgang te geven. De strijkers, fluiten en bellen zorgen voor een volle klank. Het lijkt daardoor af en toe lichtelijk op Beirut met een vleugje Editors. In tegenstelling tot de voorgangers is Heavy Flowers wat toegankelijker, een voorwaarde om door te breken bij de massa. Het is ook allemaal iets harmonieuzer, hij heeft het liedjes schrijven beter onder de knie gekregen.
We Both Know heeft een fantastische opbouw, het begint ingetogen met een ukelele die vergezeld wordt door een accordeon, om uiteindelijk groots te eindigen met dreigende en harde percussie. Zijn stem is schitterend in dit nummer en tekstueel bewijst Blaudzun een groot dichter te zijn.
Solar is mijn favoriet van het album. Het is Blaudzun op zijn best. Het nummer heeft een heerlijke mellow vibe, mede door het instrument dat doet denken aan een Pedal Steel Guitar. Folk om bij weg te dromen, Midlake kan daar nog een puntje aan zuigen.
Blaudzun heeft met Heavy Flowers grootse stappen gezet. Hij heeft zijn waarde als dichter en liedjesschrijver bewezen en heeft voor altijd een plekje gekregen in de canon van de Nederlandse artiesten. Gaat hem zien voor hij te groot wordt voor het Nederlandse clubcircuit, want het album heeft grens overstijgende potentie!